ฟีลตอนอ่านเหมือนดูละครตำนานรักดอกเหมยยังไงอย่างนั้น น้ำเน่ามาก นางเอกแคล้วคลาดเวอร์ ตัวร้ายต่างๆ ล้วนแพ้ภัยตัวเองทั้งหมด อ่านได้แบบไม่ต้องคิดไรเยอะแยะค่ะ ดูคนคลั่งรักกันไปวันๆ แทรกด้วยการเมืองวังหลังนิดๆ หน่อยๆ เหมือนมีมาเพื่อชูความซูของนางเอกเท่านั้นแหละ ตัวละครล้วนแต่แปลกไปหมด ตัวเอกอย่างสองพระนาง เล่มแรกยังไม่อะไรกับเขาเยอะ แต่เล่มนี้คือไม่ค่อยประทับใจแล้ว พระเอกก็ตามใจนางเอกตะพึด ร้ายกับคนทั้งโลกดีกับเธอคนเดียว นางเอกซูเว่อร์ ร่างทองคำมากๆ ไม่มีใครทำอะไรได้ นิสัยเข้าขั้นอันธพาลมากๆ เราทำใจชอบนางไม่ลงจริงๆ บางทีก็เหมือนจะทำตัวดี มีเหตุผลของการที่ต้องร้าย บางทีก็นึกอยากพาลก็พาล ยกแส้มาฟาดเรื่อยเปื่อยก็มี ง้ง ด้วยความที่นางแบ็คใหญ่มากกกก นี่คือความซูแรก ทั้งย่า ทั้งพี่ชาย ไหนจะแบ็คในวังอีก คิดว่านี่เลยเป็นอีกเหตุผลที่ทำให้นางกร่างได้ขนาดนี้ เข้าใจว่ามาสายปากร้ายใจดี แต่บางทีก็ร้ายเกิ๊น เข้าขั้นไม่มีมารยาทก็มี ค่านิยามพูดจาร้ายๆ เท่ากับจริงใจนี่อยากขอให้ไปพัก ความซูที่สองคืออภิมหาดวงดี หยิบจับอะไรก็มือขึ้นไปหมด เลือกต้นไม้มั่วๆ ไปให้เขา ยังบังเอิ๊ญไปช่วยชีวิตคนเขาได้อีก คราวนี้แบคยิ่งแน่นกว่าเดิมอีก แอบคิดว่าทุกคนรักนาง หนึ่งเพราะนางมากับดวงนี่แหละ ตัวร้ายก็อย่างที่บอกในเล่มแรกคือร้ายแบบแปะป้ายมาเลยว่าร้าย ทุกคนย้ำว่าทุกคนพากันร้ายแบบไม่มีสมองไปซะหมด เหมือนเขียนมาเพื่อเสริมให้นางเอกดูฉลาดมากๆ แต่จริงๆ นางเอกอาจจะงั้นๆ แต่แค่ตัวร้ายโง่มากแค่นั้นเอง แถมโคตรซวย ตัวร้ายคนไปนก็แพ้ภัยตตัวเองไปซะหมด พระเอกนางเอกผ่านทุกปัญหาไปได้แบบริ้นไม่ได้ไต่ ไรไม่ได้ตอม ไม่ทันได้ปวดหัว อ่าว ตัวร้ายพลาดเองซะงั้น คาดหวังกับเมี่ยวฉีมากนะ ปูมาซะฉลาดแกมโกง มาเจอนางเอกคือแป้วมาก จอดสนิท วันๆ เอาแต่เกลียดเอาแต่แค้น แต่ทำอะไรไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันซักอย่าง จุดที่อ่านแล้วหงุดหงิดเลยคือ เรื่องของคุณหนูรอง อะไรคือความทุกคนคอยแต่จะดัดหลังนางโดยไม่บอกอะไรนางเลย ปล่อยให้รู้เองพลาดเองทั้งหมด พอตอนหลังมาบอกว่าก็เตือนแล้ว แต่ไม่ฟังเอง เดี๋ยวนะคะคุณย่า ที่คุณย่าว่าเตือนน่ะ แค่พูดว่า แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง แค่นั้นอะนะ ก็น่าจะรู้ระดับสติปัญญาของหลานตัวเองมั้ย แล้วแบบแม่เขาก็ไม่ได้อยู่เลี้ยง ย่าเป็นผู้ใหญ่คนเดียวแล้วอะ ปากว่าสอน แต่จริงๆ ก็คือปล่อยให้เจ็บเองและไม่ได้สอนหรือบอกหรือแนะนำอะไรเลยว่าอิตระกูลที่อยากแต่งด้วยมันแย่ยังไง แล้วเด็กที่วันๆ อยู่แต่ในบ้าน มันจะไปรู้เรื่องรู้ราวจากไหนก่อน มันเห็นผู้ชายหล่อรวยแล้วชอบก็แค่นั้น มันจะไปคิดอะไรได้เยอะแยะลึกซึ้งปานนั้น คือย่ามีมาตรฐานเป็นนางเอก แล้วได้แต่คิดว่าทุกคนทำไมไม่ฉลาดเหมือนนางเอกนะ เอ๊า โนๆ เลยจุดนี้ อีกอย่างที่อ่านแล้ว awkward มากๆ คือการแสดงความรักของพระนาง ไม่ได้อะไรกับเรื่องอายุเลยสักนิด เข้าใจว่าเป็นเซ็ตติ้งจีนโบราณ อายุเท่านี้ก็แต่งงานกันได้ รักกันได้แล้วแหละ แต่ปัญหาคือ สถานะและความสัมพันธ์ของพระนางมันโคตรไม่ชัดเจนพระเอกก็มัวแต่ยึกยัก แต่กอดจูบลูบคลำเขาไปถึงไหนแล้ว นางเอกก็ใจอยากคงสถานะพี่น้อง แต่ตัวเองก็แอ๊วเอินเขาไม่หยุดเลย อ้อร้อมาก คือจะไม่รู้ตัวจริงๆ เหรอว่าคำพูดและการกระทำของตัวเองมันไม่ใช่สิ่งที่พี่น้องจะพูด/ทำแล้วอะ เพราะก็เป็นคนที่โตแล้วจากชาติก่อน ย้อนมาเกิดอะ แล้วถามจริง การกระทำคำพูดพวกนี้เคยทำกับพี่ชายตอนก่อนกลับชาติมาเกิดบ้างมั้ยก่อน กอดไม่เท่าไหร่ แต่หอมหน้าหอมตาจูบปากนี่ว่าเกินไป๊ นางเอกย้อนแย้งมาก พระเอกก็ไม่ชัดเจน จากควรอินกับความรักกลับกลายเป็นประดักประเดิดไปหมด เชื่อว่าความรู้สึกคนอ่านน่าจะเหมือนน้องสาวใช้นางเอกนั่นแหละ ตอนนี้สงสารพี่ชายแท้ๆ นางเอกมาก พระเอกแบบกั๊กจนน่าหงุดหงิด เขาพี่น้องกัน เขาเจอกันคุยกันก็ไปโหโหเขา โวะ

ในเล่มนี้ อวี๋ผิ่นเหยียนที่เริ่มรู้สึกกับอวี๋เซียงมากกว่าพี่น้องก็เริ่มทำตามหัวใจตัวเองเพราะรู้ว่าแท้จริงแล้วตนกับเซียงเอ๋อร์ไม่ใช่พี่น้องกัน แต่เซียงเอ๋อร์ไม่กล้าปล่อยใจเพราะกลัวว่าหากเปลี่ยนสถานะจากพี่น้องเป็นคนรักความสัมพันธ์อาจจะไม่ยั่งยืน นอกจากนี้ยังมีท่านย่าที่เป็นหญิงหัวโบราณขวางกั้น ที่สุดแล้วลูกสาวตัวจริงของตระกูลอวี๋ก็กลับสู่ฐานะเดิม แต่ผู้อ่านไม่ต้องกังวลเพราะเซียงเอ๋อร์มีพี่ชายคอยให้ปกป้องและยังมีสหายที่เป็นถึงองค์หญิงอีกด้วย ยังมีพี่ชายตัวจริงที่รักและคอยช่วยเหลืออยู่ห่างๆ

ขอยกให้พระเอกเรื่องนี้เป็นอีกหนึ่งพระเอกสายคลั่งรักเลยค่ะ นางเอกก็ฉลาดมาก ไม่อ่อนแอไม่งี่เง่าเลย อ่านสบายๆ

เล่มนี้ยังคงน้ำตาลหกใส่กันเหมือนเคย พระ-นางรถอ้อยคว่ำใส่กันมาก พอนางเอกปักปิ่นก็คือหวานมดขึ้นกว่าเดิมอีกค่ะ สนุกกกกก

เล่มนี้บอกเลยว่าเหมาะกับสายคลั่งรักแบบไม่ต้องมีเหตุผลใดๆค่ะ พระเอกหวานจนมดขึ้น ชอบวิธีการไล่ปลิงมากๆค่ะ สไตล์งานเขียนเรื่องนี้ต่างจากจะรักใครก็รักไปมากพอควรค่ะ เรื่องนี้เบาสบายไม่เน้นแนวปรัชญาค่ะ