รายละเอียด : รัชทายาทผู้ไร้ยางอาย

รัชทายาทผู้ไร้ยางอาย

"หยวนอิง.. " เธอกระซิบเรียกเขาแผ่วเบา เป็นครั้งแรกที่เรียกเขาเช่นนี้ พร้อมกับยื่นปลายนิ้วแตะต้องสองข้างแก้มที่อบอุ่นของเขา เธอยิ้มกว้างเมื่อสัมผัสได้ถึงลมหายใจและความอบอุ่นของชายหนุ่มที่เป็นสัญญาณว่าเขายังมีชีวิตอยู่ แนบฝ่ามือเล็กทว่าเย็นชื้นของตนเองกับแก้มสากของอีกฝ่ายพลางเรียกเขาอีกครั้ง "หยวนอิง.. หยวนอิง.. "

เขาไม่ได้ตอบอะไรในตอนที่เธอเรียกอย่างนั้น เสี่ยวหลินแนบหน้าผากกับต้นแขนของเขา เลื่อนฝ่ามือกอบกุมมือใหญ่แล้วค่อยๆ บีบกระชับทว่าเบาแรงเพราะกลัวเขาจะเจ็บ ปกติเธอทำร้ายร่างกายของเขาบ่อยๆ ไม่เคยออมแรงสักครั้งในยามแตะต้องตัวเขา อยากตีก็ตี อยากเตะก็เตะ ไม่เคยสนใจว่าเขาจะเจ็บหรือไม่ ทว่าพอตอนที่จะเสียเขาไป เธอกลับรู้สึกว่าถ้าแตะเขาแรงๆ เขาอาจจะสลายไปและเธอไม่สามารถรับมันได้ เพราะเธอรักเขา

.. เธอรักเขามากจริงๆ .. ฉันดีใจที่คุณยังไม่ตาย.. " เธอกระซิบกับเขาเสียงแผ่วเบา ".. ดีใจที่คุณเชื่อฉันแล้วยอมตามกลับมา ดีใจที่คุณรักหยางอี้หลินจนทิ้งไปไม่ได้.. " "และขอบคุณที่ทำให้ฉันไม่ต้องเสียใจไปตลอดชีวิตที่ปกป้องคุณไม่ได้.. " "หยวนอิง.. ฉันรักคุณ"

เนื้อหาปกหลัง : รัชทายาทผู้ไร้ยางอาย

ไหนๆ การตายและได้เกิดใหม่ของเธอก็มีจุดผิดพลาดจนแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว เจียงเสี่ยวหลิน  เลยได้เข้ามาอาศัยร่างของ หยางอี้หลิน  น้องสาวท่านแม่ทัพแคว้นจ้าวที่ต้องปลอมตัวเป็นผู้ชาย ซึ่งก็เป็นเรื่องสนุกอยู่ไม่น้อย
เธอยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ คุณชาย คนหนึ่งที่กำลังถูกอันธพาลกลั่นแกล้ง ท่าทางเสเพลประหนึ่งไอ้หนุ่มหน้าขาวอย่างนั้นใครจะไปคาดคิดว่าเขาคือ จ้าวหยวนอิง  รัชทายาทผู้ฉาวโฉ่แห่งแคว้นจ้าว

…ผู้ซึ่งมีข่าวลือว่าเขามีรสนิยมชมชอบบุรุษ... จ้าวหยวนอิงเรียกตัวเธอเข้าวังก่อนจะแต่งตั้งให้เป็นองครักษ์ประจำตัวองค์รัชทายาททั้งที่รู้แก่ใจดีว่าเธอเป็นสตรี มิหนำซ้ำในวันที่เขาถูกบีบบังคับให้คัดเลือกพระชายา เขากลับทำเรื่องสะเทือนฟ้าสะท้านแผ่นดินด้วยการชี้นิ้วมาที่เธอ เฮ้ย! ชี้นิ้วมาที่เธอทำไม เธอไม่ใช่สเปกของเขา มิใช่ว่าเขานิยมชมชอบบุรุษด้วยกันหรอกหรือ!

"กระหม่อมมิบังอาจ ในยามนี้เป็นเพียงบ่าวต่ำต้อย ไฉนเลยจะกล้าเอาตัวไปเป็นสหายของพระองค์ได้ กระหม่อมรู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำแล้ว มิกล้าอาจเอื้อมดังเช่นกาลก่อน"                                                                               ความหมายของเธอคือตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเขาเป็นใคร อย่ามาหาเรื่องตายโยนใส่หัวเธอด้วยการทำเป็นสนิทสนมเช่นนี้ ผู้คนจะกล่าวหาว่าเธอไม่รู้จักเจียมตัว ดูหมิ่นเบื้องสูง มีโทษถึงตาย!                                                         เธอเพิ่งได้ชีวิตใหม่มาเดือนกว่าๆ จะตายตอนยังไม่ได้เสพสุขอะไรเลยอย่างนี้ไม่ได้                                         "บ่าวต่ำต้อยอะไรกัน น้องหยางคิดว่าข้าจะให้เจ้าเป็นองครักษ์จริงๆ หรือ"                                                             "นี่เป็นราชโองการของฝ่าบาท กระหม่อมหรือจะกล้าขัดได้"                                                                               "ราชโองการก็แค่ข้ออ้างเท่านั้น แต่มาอยู่ในวังตะวันออกของข้า จะให้เจ้าหน้าที่อะไรก็แล้วแต่ข้าผู้เป็นนาย"       "พ่ะย่ะค่ะ รัชทายาทเป็นนาย ตัวข้าเป็นเพียงบ่าว มิอาจให้พระองค์เรียกข้าเช่นนี้ได้อีก อย่างไรก็ทรงลืมไปเสียเถิดพ่ะย่ะค่ะ"                                                                                                                                                              

เลิกเรียกเธอว่าน้องหยาง แล้วทำตัวเหมือนเป็นลูกน้องได้แล้ว และอย่าทำให้เธอตกเป็นเป้าเช่นนี้!                    จ้าวหยวนอิงกลับหัวเราะเสียงแผ่วเบา ทว่าดวงหน้าหล่อเหลางดงามโดดเด่นราวกับเทพเซียนของเขา            พลันให้ความรู้สึกชั่วร้ายจนเธอถึงกับเย็นวาบไปทั่งแผ่นหลัง ขนอ่อนในกายพลันลุกซุ่อย่างตื่นตระหนก             "ข้าจะลืมได้อย่างไร.. บอกแล้วว่าไม่ได้ต้องการให้เจ้าเป็นเพียงองครักษ์เท่านั้น"                                                  เสี่ยวหลินได้ฟังพลันตัวสั่น รีบหัวเราะแก้เกี้ยวไปในทันที "รัชทายาททรงล้อเล่นแล้ว"                                         "ข้าอาจจะล้อเล่นมากมาย มีเพียงเรื่องนี้ที่เอาจริง"