รายละเอียด : ดวงฤทัยวายุ

นิ้วเรียวยกขึ้นปัดปอยผมที่สายลมอ่อนๆ พัดโชยมาปรกหน้าปรกตาออกไปทัดไว้ที่ใบหู ขณะที่ดวงตากลมโตแฝงเอาไว้ด้วยแววตระหนกระคนกับความหวาดหวั่นพรั่นพรึงทอดมองออกไปยังเกลียวคลื่นสีขาวที่ม้วนตัวถาโถมเข้าฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ในหัวของเธอยังรู้สึกปวดตุบมึนงงจนจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูก หลังจากลืมตาขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงกว้าง ภายในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราด้วยโทนสีฟ้าอันไม่คุ้นตา เมื่อมองซ้ายแลขวาไร้ร่องรอยของผู้คนซึ่งจะให้คำตอบกับเธอได้ว่าเธอมาอยู่ในสถานที่แห่งนี้ได้อย่างไรกัน หญิงสาวจึงเดินออกมายังระเบียงหน้าห้อง แล้วภาพวิวทิวทัศน์ของท้องทะเลสีครามที่เห็นก็ยิ่งสร้างความงุนงงสงสัยให้เธออีกเป็นเท่าตัวก็ปรากฏอยู่เบื้องหน้า… ที่นี่คือที่ไหนกัน!? เพียงฟ้าหันกลับมามองทางประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงลูกบิดประตูดังขึ้น หัวใจของเธอเต้นแรงกับความคาดหวังว่าใครก็ตามที่เปิดประตูบานนั้นเข้ามาจะมีความเป็นมิตร แต่กระนั้นเธอก็ไม่อาจไว้ใจใครๆ ได้กับสถานที่แปลกหูแปลกตาเช่นนี้ หญิงสาวตรงไปยังโต๊ะไม้ตัวหนึ่งซึ่งตั้งอยู่บนหัวเตียงคว้าโคมไฟมีราคาอันหนึ่งออกมาถือไว้ด้วยมืออันสั่นเทา หวังใช้มันเป็นอาวุธหรือไม่ก็เพื่อข่มขู่บางคนที่กำลังก้าวเท้าเข้ามาในห้อง เสียงลูกบิดประตูก็ดังแกร็ก! พร้อมๆ กับร่างหนึ่งที่เดินเข้ามา “ว้ายตายแล้ว! เดี๋ยวก่อนค่ะคุณวางโคมไฟนั่นลงก่อนเถอะนะคะ ฉันมาดีค่ะ” หญิงสูงวัยในชุดแม่บ้านยกมือเสมออกหน้าตาตื่นตกใจไม่ต่างอะไรกับคนที่ทำท่ายกโคมไฟนั่นขึ้นเหมือนเตรียมพร้อมที่จะทุ่มเข้าใส่นางได้ทุกเวลา หญิงสาวยังอยู่ในอาการระแวดระวังภัยจ้องหน้าหญิงสูงวัยกว่าตาเขม็ง “ที่นี่ที่ไหน… แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” เพียงฟ้ายังคงเงื้อง้าอาวุธของเธออยู่พลางจ้องหน้าหญิงสูงวัยอย่างไม่อยากจะไว้ใจนัก ใครจะรู้ล่ะว่าผู้หญิงท่าทางใจดีคนนี้ไม่ใช่เป็นพวกนกต่อของโจรมาหลอกเธอนะ “จะ… ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” แม่บ้านส่งเสียงตะกุกตะกัก “ป้าเป็นพวกเดียวกับโจรที่ลักพาตัวฉันมาใช่มั้ย บอกมาเดี๋ยวนี้นะไม่งั้นฉันฟาดด้วยโคมไฟนี่จริงๆ ด้วย” เพียงฟ้าใช้เสียงดังเข้าขู่ ท่าทางเงอะงะ ใจจริงแล้วเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะกล้าทำร้ายผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับคุณแม่ของเธอ แหละท่าทางใจดีคนนี้ได้ลงคอหรือเปล่า แต่กระนั้นสถานที่และผู้คนที่เธอไม่รู้จักนี่ทำให้เธอต้องพยายามปกป้องตัวเอง “วางโคมไฟนั่นลงซะ ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวของผม!” เสียงทุ้มห้าวปนดุที่ดังขึ้นด้านหลังของหญิงสูงวัยทำให้เพียงฟ้ามองเลยไปยังร่างใหญ่โตสง่างามของคนที่มาใหม่ใบหน้าคมคายหล่อเหลาจมูกโด่งเป็นสัน รับกับริมฝีปากหยักหน้าล้อมกรอบด้วยไรเคราบางๆ ดวงตาดำใหญ่ ภายใต้คิ้วเข้มพาดเฉียงสะกดสายตาของเธอให้จับจดอยู่กับความเพอร์เฟคของส่วนต่างๆ ที่รวมขึ้นเป็นรูปหน้าของผู้ชายคนนี้ได้นิ่งนานทีเดียว “ป้าฉวีออกไปก่อนเถอะเดี๋ยวผมจัดการต่อเอง” ชายหนุ่มหันไปบอกแม่บ้านของเขา “ค่ะนายหัว” หญิงรับใช้รับคำเจ้านายแล้วหมุนตัวกลับออกจากห้องไปอย่างไม่มีท่าทีอิด