รายละเอียด : หุบเขาเสวี่ยซาน

หุบเขาเสวี่ยซาน E-Book

‘องค์ชายโจวยิง’ บาดเจ็บสาหัส
พลัดตกลงไปยังหุบเขาเสวี่ยซาน
หากมิได้ ‘ปิงหนิง’ คอยดูแลรักษาก็คงมิรอด
กว่าจะรู้ว่านางมิใช่หมอยาธรรมดา
ทว่าคือนางเซียนหงสา
หัวใจขององค์ชายแห่งเผ่าวารี
กลับกองอยู่แทบเท้าของศัตรู
คิดถอนตัวออกห่างก็ยากเย็นเสียแล้ว!
....................

“ท่านเลิกลวนลามข้าได้แล้ว!” ปิงหนิงปัดมือของโจวยิง
ที่บัดนี้ดูเหมือนจะอารมณ์เสียขึ้นทุกทีแล้ว
.
“ที่แท้เจ้ารังเกียจข้า หมายปั่นหัวข้าเล่นอย่างที่เขาพูดกัน
โม่วหวิ๋นเตือนแล้วแต่ข้ากลับมิยอมฟัง
โง่เง่าถูกหลอกมาเสียหลายเดือน
เจ้าเห็นข้าเป็นเช่นนี้มีความสุขดีหรือไม่”
.
“ข้ามิได้ปั่นหัวท่าน ข้าแค่กลัวว่าเผ่าหงสาจะมิพอใจ
ก่อเรื่องสร้างความวุ่นวายเพราะว่าข้าเป็นเหตุ
ท่านพ่อข้าเองก็คงจะไม่พอใจที่ต้องได้ยินเรื่องนี้
จากปากของผู้อื่น แทนที่จะออกจากปากของข้าเอง”
.
“ข้าสัญญาว่าจะคุยกับครอบครัวของเจ้าด้วยตัวเอง
เรื่องนี้เจ้าเชื่อใจข้าได้ มิใช่ข้าดอกหรือที่บอกว่า
จะช่วยรักษาเจ้าให้หายดี โดยมิต้องพึ่งพาบ่อวารีพิสุทธิ์อีก”
.
โจวยิงอ้างว่าตนเป็นผู้ตามเทพวารีกลับมา
แม้ปราณจะเป็นของท่านอาลี่หยาง
ทว่าเขาก็มีส่วนสำคัญด้วยเช่นกัน
.
“เจ้าเถียงมิออกแล้ว ข้าลงมือได้เลยหรือไม่”
“ทำไมท่านหน้าหนายิ่งนัก ของแบบนี้ขอลงมือกันได้ง่ายๆ ด้วยหรือ”
.
“ปกติก็คงมิใช่เรื่องยาก แต่เจ้าต่างหากเล่าที่ทำให้มันยาก
ข้าออดอ้อนร้องขออยู่หลายชั่วยาม จนเปลี่ยนใจมิอยาก
จะเห็นหน้าของเจ้าอีกแล้ว”
โจวยิงขยับตัวหมายจะลุกขึ้นนั่ง เพราะการเอนตัว
กึ่งนั่งกึ่งนอนทำให้เขามิสบายตัวนัก
แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจผิด
คิดว่าเขาจะหนีห่างและมิยอมสนใจนางอีก
.
“ข้ามิได้ทำให้เรื่องให้ยากสักหน่อย”
ปิงหนิงคว้าร่างขององค์ชายเอาไว้
กลัวว่าเข้าใจกันดีแล้วจะทะเลาะกันใหม่อีก
หากเขาสัญญาว่าจะรับผิดชอบ
นางก็คงมิต้องกังวลแล้วกระมัง
.
ปิงหนิงดึงองค์ชายแห่งเผ่าวารีกลับเข้ามาใกล้
นางมิอาจรู้ได้ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง
จึงได้แต่กระทำอย่างที่เคยได้ยินบรรดา
พี่ชายเคยกระซิบคุยกัน
ยามที่คิดว่านางมิอยู่ใกล้ๆ นางเซียนหงสา
ขึ้นทับร่างของโจวยิงก่อนจะบรรจงจูบ
อย่างมิชำนาญที่สุด ทว่านั่นกลับเร้าใจผู้ที่รออยู่อย่างมาก
.
“เจ้ารู้หรือว่าต้องทำอย่างไร” โจวยิงยิ้มกว้าง
หลังจากนางถอนจูบที่ไม่ประสานัก
.
“มิรู้ ล้วนเดาเอาเองทั้งนั้น”
“เช่นนั้นก็ปล่อยให้ข้าเป็นผู้สอนเจ้าเถิด”
.
มือเรียวขององค์ชายรัชทายาทไต่เลื่อนพลิ้วไหว
ไปทั่วร่างของปิงหนิง นางหอบหายใจสะท้าน
ความพยายามในการยื้อยุดอาภรณ์ที่เหลืออยู่พังทลาย
แต่นับว่าโจวยิงยังเมตตาอยู่บ้าง จึงมิเอ่ยห้าม
ยามนางดึงผ้าแพรมาเพื่อปิดบังส่วนสำคัญของร่างกาย
เขาคงเห็นว่าภายนอกมืดแล้ว จึงสะบัดมือให้เทียนทั่วทั้ง
ห้องบรรทมของตำหนักหานโจวส่องแสงสว่าง
แต่ปิงหนิงกลับเห็นว่าทุกอย่างกระจ่างชัดจนน่าอาย
นางจึงใช้ปราณดับมันลงไปกว่าครึ่ง
ส่วนอีกครึ่งหนึ่งก็เหลือไว้ให้นางได้เห็นอะไรดีๆ บ้าง...