รายละเอียด : นิรันดร์บรรจบ

นิรันดร์บรรจบ

เพียงแรกพบหน้าทั้ง "ภีม ภานุวรรธน์ ณ อยุธยา" เจ้าของวังสวนกระจกคนปัจจุบัน และ "ลลิตา" อดีตวิทยากรผู้ดูแลวังก็สัมผัสได้ถึงความรู้สึกเศร้าสร้อยระคนโหยหา และคุ้นเคยผูกพันกับราวกับว่า ครั้งหนึ่งเขาและเธอต่างเคยเป็นส่วนหนึ่งของกันและกัน เป็นส่วนหนึ่งของวังสวนกระจกแห่งนี้

ด้วยความบังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิตหรืออะไรก็สุดจะรู้ ทำให้ลลิตาได้กลายมาเป็นเลขาฯ ของภีมชีวิตของเธอจึงยังคงวนเวียนอยู่กับวังสวนกระจกแห่งนั้น และเมื่อเข็มนาฬิกาเริ่มออกเดินอีกครั้ง ความใกล้ชิดภายใต้สายใยผูกพันที่มองไม่เห็นก็เริ่มก่อเกิดเป็นความรัก

ทว่าผู้ที่ก้าวผ่านวันเวลา พัวพันกันมาจากอดีตนั้นไม่ได้มีเพียงแค่เธอและเขา แต่ยังมีใครอีกหลายคน รวมถึงหนึ่งดวงวิญญาณที่ถูกจองจำด้วยแรงรักและแรงแค้น ผู้ซึ่งอยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ลึกลับมากมาย ซึ่งทั้งภีมและลลิตาไม่รู้เลยว่าครั้งนี้การรอคอยอันแสนยาวนานได้สิ้นสุดลงแล้วจริงๆ หรือแท้จริงแล้วเป็นเพียงการสิ้นสุด เพื่อเริ่มต้นการรอคอยใหม่อีกครั้ง

คำนำ : นิรันดร์บรรจบ

"ภาพนั้นเศร้าเกินกว่าจะติดไว้ในห้องนอน" เขาเอ่ยโดยที่ยังค้างสายตาอยู่กับแฟ้มในมือ ลลิตา ผินหน้าไปยังภวังค์คั่งค้างของกาลเวลาที่ยังโอบกอดวังสวนกระจกไว้ด้วยบรรยากาศเหงาๆ เคล้าไปกับการรอคอย กิ่งไม้เบื้องบนค่อยๆ ไหวเอนราวปลอบประโลมเป็นระบำใบเขียวสดสะบัดพลิ้ว ก่อนที่บทเพลงหนึ่งจะพลันหอบรื้นขึ้นมาข้างใน เสียงที่ได้ยินมาจากความทรงจำ

"ว่ากันว่าเธอเป็นคนรักของท่านชายภาคค่ะ" เสียงเอ่ยพลันกระซิบแผ่วโดยไม่รู้ตัว "มีคำเล่าลือกันมาอย่างนั้น แต่ความจริงกลับไม่มีใครเคยเห็นเธอเลยสักคนไม่มีหลักฐานอะไรสักอย่างนอกจากภาพวาดใบเดียวนั่น คุณว่าแปลกมั้ยค่ะ"

"ความรักเป็นเรื่องของคนสองคน ไม่มีใครเห็น ไม่ได้แปลว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเสียหน่อย" "นั่นสิคะ เพราะงั้นแม้จะมีแค่ภาพวาดใบเดียว ฉันก็ยังเชื่ออยู่ลึกๆ ว่านั่นคือคนรักของท่าน เพียงแต่ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ทั้งสองต้องพรากกัน อะไรทำให้ท่านชายภาคถ่ายทอดภาพออกมาได้ทั้งรักและโหยหาขนาดนั้นกันนะ"