รายละเอียด : จ้าวหลินหรง

จ้าวหลินหรง

เรื่องราวชีวิตของ ฉีหลินหรง หรือ จ้าวหลินหรง หญิงสาววัยสิบห้าทายาทเพียงผู้เดียวของตระกูลจ้าวที่เหลือรอดจากการฆ่าล้างตระกูลในเหตุการณ์ก่อกบฏชิงบัลลังก์แคว้นต้าเฟิ่ง เมื่อครั้งที่นางกับมารดาอาศัยอยู่ในจวนฉีหล่วนโหวของบิดา ทั้งคู่ถูกกลั่นแกล้งรังแกสารพัดจากบรรดาอนุและพี่น้องต่างมารดา จนกระทั่งวันหนึ่งนางมีโอกาสได้เอาคืนโดยการช่วยเหลือของบุรุษผู้หนึ่ง

ส่วนเขา องค์ชายหยางอี้หลง พระโอรสองค์สุดท้ายที่มีชีวิตรอดจากเหตุการณ์ก่อกบฏชิงบัลลังก์ ที่รอเวลากลับมาทวงบัลลังก์มังกรคืนจากทรราชและเป็นผู้อยู่เบื้องหลังการแก้แค้นของหญิงอันเป็นที่รัก หนึ่งสตรีที่ต้องการแก้แค้นเพื่อทวงศักดิ์ศรีคืนให้แก่วงศ์ตระกูล หนึ่งบุรุษที่ต้องการทวงบัลลังก์ที่ควรเป็นของตนคืน โชคชะตาฟ้าลิขิตพาให้คนทั้งคู่มาพบกัน ก่อเกิดเป็นชะตาดอกท้อที่ไม่คาดคิด เรื่องราวความรักของทั้งสองจะลงเอยอย่างไร ภารกิจที่ทั้งสองต้องสะสางจะสำเร็จหรือไม่ ติดตามอ่านได้ในเล่มเลยค่ะ

วิหคเพลิง

คำนำ : จ้าวหลินหรง

"ข้าต้องทำอันใดบ้าง" เมื่อได้ยินเช่นนี้ จู่ๆ อี้หลงก็ยิ้มมีเลศนัยออกมาพร้อมกับตอบนางว่า "อยู่กับข้าที่นี่ในฐานะภรรยา" หลังจากที่นางตะลึงงันกับคำพูดเอาแต่ได้ของเขา เขาก็หัวเราะดังลั่นจนนางรู้สึกทั้งโกรธทั้งอาย ใบหน้ารูปไข่ของนางประเดี๋ยวขาวประเดี๋ยวแดงมารดามันเถอะ! นางไม่เคยต้องถูกใครปั่นหัวจนหมุนติ้วเท่าเขามาก่อนเลยให้ตาย แม้นางจะรู้ว่าเขาไม่ได้หมายความตามนั้นจริง แต่มันใช่สิ่งที่ควรเอ่ยกับหญิงสาวที่ยังไม่ได้ออกเรือนอย่างนางงั้นหรือ

"อี้หลง" ท่านจะล่วงเกินข้ามากเกินไปแล้วนะเจ้าคะ! เรื่องเช่นนี้ควรเอามาล้อเล่นกระนั้นหรือ" แทนที่องค์ชายหนุ่มจะรู้สึกผิด เขากลับทำหน้าตาเบาสบายราวกับเรื่องที่พูดเป็นเรื่องตลก ครู่ต่อมาเขาก็ยอมปล่อยนางให้เป็นอิสระ ก่อนที่ตัวเขาเองก็ลุกจากเก้าอี้แล้วเดินตรงไปที่ประตูทางออกจากห้อง ปล่อยให้หลินหรงยืนขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ด้านหลัง

"แล้วใครว่าข้าล้อเจ้าเล่น อันที่จริงข้าเองก็เป็นองค์รัชทายาท แต่งกับองค์รัชทายาทเจิ้งซุนเทียนหรือแต่งกับข้าก็มีค่าเท่ากันไม่ใช่หรือ" "ท่าน!" หลินหรงเม้มปากแน่นอย่างเหลืออด ยิ่งเขาเอ่ยราวกับเป็นเรื่องปกติ ซ้ำยังทำลอยหน้าลอยตาเช่นนี้ นางก็ยิ่งอยากหาไม้มาทุบใบหน้านี้ให้สาแก่ใจยิ่งนัก

"เอ้า รีบตามข้ามาสิภรรยา" เขาว่าด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี พร้อมกับผลักประตูแล้วเดินออกไปนอกห้องหน้าตาเฉย หลินหรงได้แต่ก่นด่าเขาอยู่ในใจ เพราะทำอันใดไม่ได้ไปมากกว่านี้ ต่อให้นางอยากจะฆ่าเขาเพียงใด เขาก็คงมีวิธีจัดการนางได้เพียงพลิกฝ่ามือ ฮึ่ย! คิดแล้วก็โมโห บุรุษอันใดกันช่างไร้ยางอาย หน้าด้านหน้าทนที่สุด นี่เขาเป็นองค์ชายจริงหรือ หรือแท้จริงแล้วเป็นโจรป่าที่อ้างตนเป็นองค์ชายกันแน่ถึงได้นิสัยแย่ ซ้ำยังกวนโมโหนางเก่งถึงเพียงนี้

เนื้อหาปกหลัง : จ้าวหลินหรง

จากตระกูลที่มั่งคั่งต้องมาขาดหัวเรือใหญ่ มารดาของนางกลายเป็นคนต่ำต้อยด้อยค่า พลัดที่นาคาที่อยู่ไม่มีแม้แต่ที่จะซุกหัวนอน จ้าวหลินหรง เกิดมาอย่างไร้ญาติขาดมิตรแต่ก็ดิ้นรนหาทางรอดพ้นจากเงื้อมมือคนชั่วมาเพื่อรอวันสะสาง

องค์ชายหยางอี้หลง เสมือนวีรบุรุษมาโปรดในช่วงเวลาที่เลวร้าย แต่นางก็ไม่เคยเจอใครที่กวนโมโหได้หน้าตายเช่นเขามาก่อน ช่วยทวงศักดิ์ศรีคืนแก่วงศ์ตระกูลอย่างไรถึงได้เอาแต่กลั่นแกล้งก่อกวนนางเช่นนี้ เมื่อใดถึงคราวนางบ้างแล้วจะรู้สึก!

"ข้าไม่ไปกับท่านอีกเด็ดขาด" หลินหรงยืนอยู่ข้างจิ่นผิงที่เตรียมจะขึ้นหลังม้าไม่ยอมขยับไปไหน อี้หลงที่รอนางอยู่ก็เริ่มอารมณ์เสีย เมื่อคืนอุตส่าห์เตือนแล้ว พอรุ่งเช้ามานางก็ทำตัวดื้อกับเขาอีกงั้นหรือ "จะขึ้นมาดีๆ หรือไม่" หลินหรงไม่ตอบ ซ้ำยังยืนนิ่ง ในใจของอี้หลงหงุดหงิดเหลือจะเอ่ย สุดท้ายเขาก็ควบม้าเข้าไปใกล้แล้วคว้าเอวบางของนางอย่างรวดเร็ว

"นี่ท่าน!" หมายจะด่าให้เขาสำนึก แต่พอได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ที่เขามองมา นางก็จำต้องหุบปากลง ไม่ใช่ว่านางกลัวเขา แต่เพราะนางเข้าใจดีว่าแววตาที่เขามองมาเช่นนี้หมายความถึงสิ่งใด "ฉลาดนี่ จำเอาไว้ทีหลังอย่าทำตัวดื้อกับข้าอีก" โอ๊ย! ไยนางต้องแพ้ทางให้จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างเขาทุกทีเลยนะ น่าโมโหที่สุดเลย!