รายละเอียด : ในม่านกาล

ในม่านกาล

"ฉันชอบเธอยังไม่มีใครห้ามได้ เรื่องอะไรจะมาบอกให้ฉันหยุด ของแบบนี้มันสั่งกันได้ที่ไหน" "ทำไมฉันถึงมาชอบคนที่ดื้อขนาดนี้กัน มันเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ ท่านภาคทำเป็นไม่รู้เรื่องต่อไปแล้วปล่อยให้ความรู้สึกของฉันมันหายไปอะ.. อุ๊บ!" คำพูดไปไม่จบประโยค เมื่อสุดท้ายร่างสูงกลับดึงเธอเข้าไปจุมพิตอย่างดื้อดึง ความตระหนกที่ร่างกายสัมผัสกันได้ยังไม่เท่าที่ริมฝีปากอุ่นกำลังบดขยี้ พาให้หัวขาวโพลน สว่างวูบวาบราวร่างกายกำลังลอยลิ่ว สองมือรีบยึดเกาะไหล่กว้างเอาไว้แน่น ด้วยกลัวว่าวิญญาณจะแหลกสลายไปกับความปิติสุขนี้เสียแล้ว

เนิ่นนานราวชั่วนิรันดร์กาล หม่อมเจ้าดิเรกภาสกรก็ถอนริมฝีปากออก ก่อนจะจ้องลึกเข้าไปใในดวงตาคู่โต มือเรียวยาวไล้ไปบนปรางแก้มนวลเชื่องช้า "เราจะรักกันโดยไม่สนใจรอบข้างไม่ได้หรือ.. มีเพียงเธอกับฉันแค่สองคน ไม่ได้หรือ" ไลลาสบตาเขานิ่ง ความโกลาหลในหัววิ่งวนวุ่นวายคล้ายจะระเบิดออกมา.. สุดท้านกลับเงียบงันเหลือเพียงหัวใจที่กู่ร้องจนดังก้อง "ท่านภาค.. " ริมฝีปากอิ่มยกยิ้มขึ้นเบาๆ "ขอแบบเมื่อกี้อีกรอบได้ไหมคะ" ชายหนุ่มชะงักค้าง" โลภมากจริง"