รายละเอียด : ประกายดาวส่องใจ

ประกายดาวส่องใจ

"หนูดาวงอนพี่พลอีกแล้วหรือคะ" เขาตัดสินใจเอ่ยเสียงอ่อนอ่อยออกมา และเหลือบมองคนข้างกายที่หันหน้าจากมองข้างทางมาหาแล้วหันกลับไป ก่อนเธอจะขยับกายนั่งดีๆ แล้วมองเขาอีกครั้ง "ทำไมพี่พลชอบกะเกณฑ์ทุกสิ่งให้หนู่ดาวคะ" เธอเองก็ถามกลับตรงไปตรงมา เห็นเขานิ่งไปนิด แต่ก็หันมายิ้มมุมปากแล้วถอนหายใจเบาๆ

"พี่หวงกับห่วงเรามากไปมั้ง ก็หนูดาวของพี่สวยและน่ารักมากๆ พี่ก็แค่อยากให้เรียน ให้ทำงานในที่ที่มีหูมีตาเฝ้าให้" คนพี่บอกด้วยน้ำเสียงแสนสดใสพร้อมส่งยิ้มไปให้เธอด้วย ก่อนจะหันกลับไปขับรถตามเดิม คำตอบที่ได้ยินทำให้เด็กสาวกะพริบตาถี่พลางทำปากยื่นแล้วหันหน้าตรงนั่งเงียบไปอีก หากในใจกลับรู้สึกร้อนวาบขึ้นทั่วกายอย่างน่าประหลาดไล่เรื่อยไปถึงสองแก้ม จนรู้สึกอยากต่อคำกับเขาที่พูดจาเหมือนจีบสาวอย่างนั้น

"พี่พลปากหวานแบบนี้กับสาวๆ ที่จีบด้วยไหมคะ" เด็กสาวถามกลั้วขันอย่างเย้าหยอก ไม่รู้เลยว่าตนกำลังเปิดทางให้เขาเดินเข้ามาได้ง่ายดายขึ้น คนฟังยกยิ้มมุมปากข้างหนึ่งโดยไม่หันมองเด็กสาวของตน ก่อนจะหัวเราะในลำคอออกมา "พี่ไม่เคยจีบใครค่ะ ปากหวานกับหนูดาวคนเดียว" ประกายดาวเอียงศีรษะมองพี่ชายนิ่งงันตาค้าง ก่อนจะพยักหน้ากับตนเองและยกยิ้มในหน้าแก้เขิน พลางยกมือลูบลูกผมที่ปะข้างแก้มทั้งสองแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ "เดี๋ยวพี่พลมีแฟนก็ไปปากหวานกับแฟนแล้ว!" "ก็ยังไม่มีเสียหน่อย เนื้อคู่พี่คงยังไม่โตมั้ง" เขาบอกแล้วส่ายหน้ายิ้มขัน

เนื้อหาปกหลัง : ประกายดาวส่องใจ

ที่ผ่านมา ประกายดาว คงไม่ได้สังเกตแววตาพี่ พันโท นายแพทย์ หม่อมหลวงกองพล ราชภักดีโยธิน มองมาว่ามันแฝงความหมายอะไรบางอย่าง "พี่ชายที่แสนดี" จึงเป็นตำแหน่งที่เธอวางไว้ แต่แท้จริงแล้วสิ่งที่เธอเห็นอาจจะไม่ใช่สิ่งที่เขาคิด ชายชาติทหารเช่นเขาซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเองเสมอ ถ้าการแอบรักต่อไปแล้วยังไม่ได้อะไรเสียที พี่ชายที่แสนดีกำลังจะกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ที่คอยเวลาจับแม่กระต่ายน้อยแสนสวยมาไว้ในอุ้งมือ!

"พี่แก่แล้ว พี่รักหนูดาว พี่ก็แค่แสดงความรักกับคนที่พี่รัก.. พี่รักหนูดาวแบบผู้หญิงคนหนึ่ง" เสียงห้าวบอกอย่างอ่อนโยนและแสนหวาน "เราเป็นพี่น้องกัน" คนฟังคำบอกรักที่แปลกออกไปจากเดิมเอ่ยเสียงขัด แต่แล้วก็ต้องนิ่งงันกับคำของเขา "เราไม่ได้มีสายเลือดเดียวกัน!" มือใหญ่เอื้อมไปจับไหล่แสนเล็กนั้นให้ขยับนอนดีๆ ก่อนจะเป็นคนหยิบถุงชาออกไปวางในถ้วยตามเดิม คืนนี้คงไม่ต้องประคบตากันต่ออีกแล้ว ยิ่งพอเธอลืมตาขึ้นมามองเขา ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนหวานวับวาวขึ้นจากน้ำตาที่เอ่อมาคลอหน่วย หัวใจดวงแกร่งก็ไหววูบนัก

"ร้องไห้ทำไม.. เราเป็นพี่น้องกันในนามมานานสิบเก้าปีของหนูดาว ต่อไปให้พี่เป็นพี่ชาย.. พี่ชายแบบที่คุณแม่เรียกคุณพ่อได้ไหมคะ" "ไม่รู้สิคะ หนูดาวไม่แน่ใจ" "ไม่แน่ใจแล้วยิ้มอะไรคะ" เขาเย้าที่เห็นแก้มบุ๋มจากการยิ้มจนลักยิ้มน่ารักของเธอชัดสายตา และท่าทางขวยเขิน เขาเลี้ยงมากับมือจะมองไม่ออกได้อย่างไรกัน "ไม่แน่ใจพี่พลไงคะ ว่ามาหลอกหนูดาวไง.. พอเบื่อก็ไปไหนๆ เหมือนพี่เคยหายไป หนูดาวโตเป็นสาว แต่ก็ยังดีเด็กค่ะ หนูดาวตามพี่พลไม่ทันหรอก หนูดาวกลัว.."