รายละเอียด : ชายาหงส์ (ซีรี่ส์ชุด ดวงใจจตุรทิศ)

ชายาหงส์ (ซีรี่ส์ชุด ดวงใจจตุรทิศ)

"ข้าเป็นแม่ทัพ เป็นพรานป่าหยาบกระด้าง เป็นองครักษ์นิสัยไม่ดี เป็นองค์ชายแคว้นศัตรู.. ไม่ว่าข้าจะเป็นใคร ข้าที่เป็นข้าอยู่ในวันนี้ก็คือคนเดิมที่รักเจ้าเมื่อวาน และก็เป็นคนเดียวที่จะหลงรักเจ้าในวันรุ่งขึ้นเสมอ เจ้าจะเป็นภรรยาของข้าตลอดไปได้หรือไม่" ฟางหนิงยืนนิ่งเพราะไม่เข้าใจ เด็กๆ พากันกลั้นหายใจและเงียบกริบเหมือนต้องมนตร์สะกด เมื่อร่างบางเงยหน้าขึ้นสบตาเขาเป็นเชิงตั้งคำถาม ก็พบแต่เพียงประกายเว้าวอนจากดวงตาคมเข้มคู่นั้น แต่พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นางจึงร่ำไห้ทั้งที่กำลังหัวเราะ ดวงตาแสนงดงามของนางจ้อมมองเขา มือของนางสอดเข้าไปใต้เรือนผมของเขาอย่างอ่อนโยน

"ตอนนี้ข้าเป็นเพียงคนไร้ศักดิ์.. ไม่คู่ควรสำหรับท่านเลย" "เจ้าก็รู้ว่าข้าไม่เคยสนฐานันดร ทุกอย่างเป็นเพียง" "อาจิ้น" มือของนางเลื่อนมาที่ใบหน้าของเขา รู้สึกได้ว่าร่างทรงพลังของเขาสะดุ้งไหว "ข้ารักท่าน.. รักมาเสมอตั้งแต่วันที่ท่านประคับประคองข้าไว้จากความสิ้นหวัง และนี่เป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ข้านึกชังท่านมากมาย ท่านเป็นคนเดียวที่ทำร้ายหัวใจของข้าได้ คนหลอกลวง" นางย้ำด้วยการโน้มใบหน้าลงมาแนบหน้าผาก "ข้ายินดีเป็นภรรยาของท่าน.. อาจิ้น" เขาดึงนางมากอดไว้นาน น้ำตาอาบหน้าแทบพูดอะไรไม่ออก เพราะคิดว่าคงจะต้องชดใช้การกระทำของตนด้วยการรอคอยอย่างทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต เอี้ยนซื่อจิ้นประคองมือของนางที่แนบแก้มของเขาไว้ "ข้านึกว่าจะไม่มีวันได้ยินคำนี้จากปากเจ้าเสียแล้ว ขอบคุณ.. ที่รักข้า"

เนื้อหาปกหลัง : ชายาหงส์ (ซีรี่ส์ชุด ดวงใจจตุรทิศ)

ชั่วชีวิตของ ฟางหนิง รู้จักแต่เพียงการเย็บปักถักร้อย นางอ่อนหวาน บอบบางดุจดั่งไข่มุกเม็ดงามที่เปล่งประกายใต้ทะเลลึก นึกไม่ถึงว่าเมื่อแว่นแคว้นทั้งสามกำลังทำศึกชิงความได้เปรียบกัน นางจะต้องใช้ฐานะองค์หญิงของตนเป็นสิ่งคานอำนาจในการศึกครั้งนี้ ถึงแม้ไม่เต็มใจก็ต้องจำใจทำ นางได้รับคำสั่งให้ใช้ฐานันดรสร้างพันธมิตรโดยการแต่งงานกับอ๋องชราแก่คราวพ่อ การเดินทางข้ามแคว้นไปแต่งงานต้องพบเจอกับภัยร้าย จนชีวิตของนางต้องตกอยู่ในอุ้งมือของชายหนุ่มนิรนาม ในสายตาของนางแล้ว เขาอันตรายเกินไป! เอี้ยนซื่อจิ้น ไม่ใช่พรานป่าดั่งภาพพจน์ที่สร้างขึ้นมา ในขณะที่เขาอาสาเข้าร่วมขบวนเดินทางเพื่ออารักขาปกป้องนาง มันกลับสวนทางกับภารกิจสำคัญที่มีชีวิตขององค์หญิงฟางหนิงเป็นเดิมพัน!

"ปล่อยข้านะ ไปให้พ้น!" "นายหญิง ข้าทำผิด ข้าสมควรถูกลงโทษ มิใช่ท่าน" มือแกร่งหมุนมีดคืนใส่มือนาง หันคมมีดเข้าหาอกกำยำ "แทงข้าเถิด" "อย่าท้าทายข้า" ฟางหนิงกำมีดไว้แน่น ปลายมีดนั้นจ่อตรงหัวใจของเขา ทั้งสองสบตากันเขม็ง เอี้ยนซื่อจิ้นยืนนิ่งรอรับทัณฑ์จากนางโดยไม่หลบเลี่ยง มีแต่จะดันตัวเองเข้าหาคมมีดจนแทงเข้าเนื้อไปครึ่งชุ่น ฟางหนิงจึงเป็นฝ่ายตกใจ มือที่ถือมีดสั่นไหว "ทำไมไม่แทงข้าเล่า" "ข้าไม่เคยทำร้ายใคร ข้า.. "นางโยนมีดทิ้งด้วยความสับสน ทั้งโกรธทั้งตกใจจนยิ่งร้องไห้ เอี้ยนซื่อจิ้นจึงสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้านาง "ตบข้าจนกว่าเจ้าจะพอใจเถิด ขอเพียงอย่างเดียว อย่าทำร้ายตัวเอง"