รายละเอียด : คุกคามรักเมียในนาม

คุกคามรักเมียในนาม

มาร์ติเนซ หยัดกายขึ้นคร่อม กวาดตามองร่างอิ่มของภรรยาที่แดงช้ำไปทั้งตัวด้วยความละอายใจ นี่เขาทำรุนแรงกับสราวดีเกินไปหรือเปล่า ทำไมถึงไม่เบามือกับหล่อนเลย ดูสิ หล่ิอนแดงช้ำไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว "ขออีกรอบนะวลี พี่สัญญาว่าจะเบามือ" "กับวลี ไม่รู้ทำไมไม่อิ่มสักที" เขาหัวเราะหื่นกระหาย "เรามาลุ้นรอบนี้กินดีกว่าว่าพี่จะอิ่มไหม" "คนบ้า" หล่อนร้อนฉ่าไปทั้งตัว ชายหนุ่มหัวเราะร่วนด้วยความพึงพอใจ กดปากแนบชิดลงมาบนแก้มนวลหนักหน่วง "ก็ใครใช้ให้น่ารักน่ากินกันล่ะ" หญิงสาวเอียงหน้าหนีอย่างเอียงอาย ผลักไสเต็มแรงแต่ร่างของเขาหนักเหลือเกิน "พอแล้วค่ะพี่มาร์ต อื้อ" เขาส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนจะคว้ามือเล็กของหล่อนไปกอบกุมท่อนชายที่กำลังขยายใหญ่โต หล่อนตกใจเบิกตากว้าง พยายามชักมือหนีแต่เขากดเอาไว้ "มันคือของวลีนะ" "พี่มาร์ตบ้า.."หล่อนอายจนแดงจัดไปทั้งเนื้อทั้งตัว "ปล่อยวลีนะคะ วลีอาย.." เขาหัวเราะร่วน "ทำไมต้องอายด้วยน่ะ ก็แค่จับเอง ยังไม่ได้ให้กินสักหน่อย"

เนื้อหาปกหลัง : คุกคามรักเมียในนาม

ทะเบียนสมรสผูกมัดเขาเอาไว้กับหล่อน หาใช่ความรัก...ในสายตาของทุกคนรวมถึงเขา หล่อนคือผู้หญิงอ่อนแอ ขาพิการที่ต้องนั่งรถเข็นตลอดเวลาหล่อนจึงไม่มีค่าพอที่จะทำให้เขาหันมามอง จำต้องก้มหน้าจมอยู่กับหยาดน้ำตาเพียงลำพัง จนกระทั่งมารดาล้มป่วยลงและต้องการให้หล่อนแต่งงาน และเขาก็คือผู้ชายที่มารดาเห็นว่าเหมาะสมกับหล่อนที่สุด (มาร์ติเนซ) ยายเด็กผู้หญิงข้างบ้านเนื้อตัวมอมแมมสกปรกไม่เคยอยู่ในสายตามาก่อน จนกระทั่งกาลเวลานำพาให้ได้พบกันอีกครั้ง แม้ว่าหล่อนจะยังคงนั่งรถเข็นเช่นเดิม แต่หัวใจของเขาก็ตกอยู่แทบเท้าของหล่อนเสียแล้ว “ทำไมจะต้องแกล้งทำเป็นขาพิการด้วย สราวลี” “มันเรื่องส่วนตัวของวลีค่ะ” “มันเป็นเรื่องของพี่ด้วย ในเมื่อพี่เป็นสามีของเธอ” “ก็แค่สามีในนาม” “ที่พี่ไม่ทำอะไรเธอ ก็เพราะเห็นว่าไม่แข็งแรง แต่หลังจากวินาทีนี้ไป เธอเตรียมรับความคลั่งของพี่ได้เลย สราวลี”