รายละเอียด : ทาสรักเมียยอดเสน่หา

ทาสรักเมียยอดเสน่หา

พราวฟ้า สาวสวยวัยใสที่ต้องไปใช้ชีวิตอยู่ในไร่ส้มคีรีรินทร์ ซึ่งเป็นอาณาจักรของ เมฆา พ่อเลี้ยงที่ขึ้นชื่อลือชาว่าสง่างามทั้งรูปกายและมากด้วยบารมี เพียงไม่กี่วันที่พราวฟ้าเหยียบย่างเข้าสู่ไร่เธอก็รู้ตัวว่าตกเป็นเป้าสายตาของพ่อเลี้ยงเมฆาเสียแล้ว ในเมื่อมีบุปผาที่ทั้งสวยและส่งกลิ่นหอมยวนใจมารอคอยอยู่ตรงหน้า พ่อเลี้ยงเมฆาจึงไม่รอช้า เขาเร่งเดินแผนเพื่อรวบทั้งตัวและหัวใจของพราวฟ้าให้มาเป็นของตนเพียงคนเดียว หญิงสาวเองก็ไม่อาจปฏิเสธความปรารถนาของพ่อเลี้ยงได้ เนื่องด้วยข้อความในจดหมายฉบับหนึ่งที่ทำให้เธอต้องยอมให้เขาทุกอย่าง หากนั่นก็ยังไม่ใช่จุดสิ้นสุดของปัญหา เพราะเรื่องราวที่กำลังจะติดตามมานั้นเต็มไปด้วยขวากหนามที่กางกั้น และเป็นบทพิสูจน์ให้พราวฟ้าได้เห็นว่าแท้จริงแล้วเมฆาปรารถนาเพียงเรือนร่างหรืองต้องการความรักจากหัวใจอันใสพิสุทธิ์ของเธอกันแน่ ยังมีเรื่องราวที่คอยให้เมฆาและพราวฟ้าได้ร่วมกันฟันฝ่าอีกมากมาย เขาทั้งสองจะเดินไปถึงปลายทางแห่งรักได้หรือไม่ เราไปติดตามพร้อมกันค่ะ

เนื้อหาปกหลัง : ทาสรักเมียยอดเสน่หา

พ่อเลี้ยงเมฆา แห่งไร่คีรีรินทร์เฝ้ามองความสวยสะพรั่งของ พราวฟ้า จวบจนวันหนึ่งเขาปล้นจูบแรกของเธอท่ามกลางสายหมอกในยามเช้า ชายหนุ่มแสดงความรับผิดชอบที่ทำให้เธอถูกโพนทะนาไปทั่วไร่ด้วยการสู่ขอหญิงสาวอย่างถูกต้อง คำครหาของคนงานไร่เหมือนการมัดมือชกให้เธอตอบตกลงแต่งงานกับพ่อเลี้ยงเมฆา แต่นั่นยังไม่น่าขุ่นเคืองใจเท่ากับสิ่งที่พราวฟ้ายังไม่รู้ว่า จูบแรกกลางไร่ส้มเป็นแผนการของพ่อเลี้ยงจอมเจ้าเล่ห์ ที่บีบให้เธอจนมุมแบบไม่ต้องลงแรง "มาลองเป็นเมียชางไร่จนๆ สักห้าสิบหกสิบปีไหม" คำถามที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักคล้ายทีเล่นทีจริง หากแต่ดวงตาสีเขียวอมฟ้าที่มองสบตาสีน้ำตาลใสนั้นเต็มไปด้วยความแน่วแน่มั่นคง "นานไปไหมคะ คนอื่นคงหมดโอกาสพอดี" "ก็ฉันไม่คิดจะให้โอกาสผู้ชายหน้าไหนให้มาเป็นสามีเธอต่อจากฉันอยู่แล้วนี่" พ่อเลี้ยงเมฆาสวนกลับเสียงเข้มห้วน บ่งบอกว่าไม่ค่อยสบอารมณ์กับคำตอบนี้เท่าไรนัก เมื่อได้ตีตราจอง นั่นหมายความว่าเขาจะต้องครอบครองเธอเพียงคนเดียวตลอดไป "ว่าไงจะยอมเป็นเมียฉันดีๆ หรือต้องให้ใช้กำลัง บอกเลยว่าฉันแรงเยอะนะ อดอยากปากแห้งมานาน อาจจะรุนแรงไปหน่อย ตัวเธอยิ่งเล็กๆ อยู่ด้วย คงช้ำคามือฉันแน่ๆ" "กรี๊ด คนหยาบคาย" กำปั้นน้อยๆ ทุบเข้าที่ไหล่บึกบึนดังตุ้บ ใบหน้าแดงปลั่งด้วยความโมโหปนเขินอาย บางครั้งเธอเหลืออดกับคำพูดและการกระทำอันแสนป่าเถื่อนของพ่อเลี้ยงเมฆาจริงๆ "ชาวไร่ชาวสวนอย่างฉันก็เป็นก็แบบนี้แหละพราวฟ้า จะให้พูดจาหวานๆ มันก็กระดากปากว่าไง" เขายื่นใบหน้าเขาไปใกล้ๆ แล้วกระซิบถาม มุมปากหยักกระตุกยิ้มอย่างคนเหนือกว่า เมื่อสัมผัสได้ว่าพราวฟ้ากำลังมีความหวาดหวั่น "ยอมไหม" "ยอมค่ะ"