รายละเอียด : HOMEROOM photograph 101

ฉันเป็นนักเขียนที่ทำงานไกลบ้าน นานๆ จึงจะได้กลับบ้านเกิดที่ ตั้งแต่ยายฉันเสียไป ฉันจึงตัดสินใจซื้อมือถือให้ตา สอนตาส่งข้อความแชท สองส่งรูป ตาจะได้ไม่เหงา แล้วเราก็จะเห็นความเป็นไปของตา

ในทุกๆ วัน ตาจะส่งรูปแชทเข้ามาหาฉันเป็นประจำ เป็นรูปเชยๆ ธรรมดาๆ จนบางครั้งก็คิดว่า ตาติดมือถือไปเปล่านะ ฉันอ่านแต่ไม่เคยตอบกลับไป ที่ไม่ได้ตอบกลับไปเพราะสิ่งที่ฉันตั้งใจ คือการได้กลับไปบอกบางคำออกไปด้วยคำพูดจริงๆ

เหนื่อยก็หายเหนื่อย ที่ได้เห็นข้อความ ท้อก็หายท้อ แค่ได้เห็นรูปภาพเชยๆ เหล่านั้น เมื่อถึงเวลา ฉันก็จะกลับไปหอบความคิดถึง และของฝากมากมายไปให้ตา

แต่เป็นเรื่องธรรมดาที่เวลามักไม่เคยรอใคร บางอย่างไม่ทัน ก็คือไม่ทัน

รีวิวโดยผู้เขียน : HOMEROOM photograph 101

Homeroom ทำให้เรารู้สึกเหมือนเด็กนักเรียนที่ต้องออกไปพูดบางอย่างเกี่ยวกับรูปถ่ายหน้าห้องอาจเป็นเพราะเราเป็นคนที่มีแต่รอยยิ้ม สนุกสนานทุกคนจึงคาดหวังความสุขและความสนุกสนาน จากเรื่องเล่าของเรา ในขณะที่คิดว่าจะเล่าอะไรดีเล่าอะไรคนจึงจะชอบ เล่าอะไรคนที่ได้ฟังถึงจะสบายใจ แต่อยู่ดีๆ ก็มีเพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกมาว่า "เล่าอะไรก็ได้ที่อยากเล่า เศร้าก็ได้นะแก ไม่ต้องสุขหรอก แต่แกต้องสบายใจที่ได้เล่านะ เอาให้เต็มที่เลยแก" แล้วเพื่อนหลายๆ คนก็พยักหน้าสนับสนุนตาม เราจึงมีโอกาสได้เปิดใจเล่าความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับตาของเรา เล่าผ่านเรื่องราวของภาพถ่ายเชยๆ ที่เราเคยเห็นจากตาของเรา เราเล่าอย่างเต็มที่ เราเล่าอย่างเต็มความรู้สึกเล่าทั้งที่รู้ว่ายังไงตาก็คงไม่ได้ฟัง เพราะตาของเราไปนั่งเล่นอยู่บนฟ้าแล้ว แต่เราดีใจที่มีพื้นที่ใน Homeroom นี้ให้เราได้พูดบางอย่างที่อยากพูดจริงๆ แล้วเราก็สบายใจจริงๆ ด้วยแหละ