หากเปรียบ ‘วราทิตย์’ เป็นดวงตะวัน เขาก็คงเหมือนดวงตะวันในฤดูร้อนที่สาดแสงอบอุ่น เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบผู้เป็นคู่หมายซึ่งผู้ใหญ่อยากให้แต่งงานกันตามพินัยกรรมของพ่อ เขาก็รู้สึกอยากปกป้องและช่วยปัดเป่าเรื่องทุกข์ใจของเธอให้มลายหายไป

 

ทว่า...‘วริษา’ รู้ตัวดีว่าเธอไม่ใช่ดอกไม้กลางฤดูร้อนที่งดงามและคู่ควรกับเขา แต่เธอกลับเป็นเมฆหมอกหม่นหมองในฤดูฝนที่จะทำให้ตะวันสาดแสงได้ไม่เต็มที่

เมื่อทั้งสองต้องแต่งงานอยู่ร่วมบ้านกันอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ หนึ่งคนจึงพยายามชิดใกล้หมายพิชิตใจ ทั้งยังทำทุกอย่างตามที่อีกฝ่ายต้องการ ทว่าอีกคนกลับถอยห่าง ไม่ยอมรับไมตรีที่ทอดมาแม้เพียงนิด และจมอยู่กับความรู้สึกผิดที่กัดกินอยู่ในหัวใจ...เพราะเธอไม่ใช่เจ้าสาวตัวจริงตามพินัยกรรม!