รายละเอียด : ควงกล้องท่องโลก

ปลาย พ.ศ.2554 และใน พ.ศ. 2555 ข้าพเจ้าได้เดินทางไปที่ต่างๆ ทั้งในประเทศไทยและนอกประเทศ ทุกหนทุกแห่งที่ไปก็จะสะพายกล้องไปด้วย ถ้าเป็นโอกาสที่ค่อนข้างจะเป็นทางการก็มักจะเอากล้องใส่กระเป๋าเสื้อ ชาวต่างประเทศที่รู้จักกัน ถ้าไม่เห็นกล้องถ่ายรูปก็จะทักว่า “วันนี้ไม่เอากล้องถ่ายรูปมาด้วยหรือ” กล่องถ่ายรูปจึงเป็นอุปกรณ์สำคัญ สำหรับการท่องโลกของข้าพเจ้า พอๆ กับสมุด ปากกา โทรศัพท์มือถือ และคอมพิวเตอร์ บางทีก็เป็นภาระที่จะต้องหอบพะรุงพะรัง เช่นเวลาจะไปถ่ายรูปงานเปิดกีฬาโอลิมปิกที่ลอนดอน ต้องเอาไปทั้งกล้องใหญ่ กล้องเล็ก ขากล้อง เอาจริงขนาดนี้ ยังรู้สึกไม่ค่อยดีนักเพราะว่าการแสดงของเขามีกิจกรรมต่างๆ พร้อม ๆ กัน ไม่ทราบจะเล็งไปตรงไหนดี แถมที่นั่งยังอยู่ไกลอีกด้วย เมื่อข้าพเจ้ายังเป็นเด็กเป็นช่วงที่มีเหตุการณ์ค่อนข้างร้ายที่เกิดขึ้นในเอเชียได้แก่สงครามเวียดนาม นอกจากการรายงานข่าวอย่างปกติแล้ว มีผู้คิดการรายงานเป็นรูปถ่ายที่มีชื่อเสียงที่สุดคือหนังสือนิตยสาร “ไลฟ์” ที่เสนอข่าวด้วยวิธีที่เรียกว่า “การสื่อข่าวด้วยภาพ” (photo journalism) เชื่อกันว่า “กล้องถ่ายรูปไม่เคยโป้ปด” (the camera never lies) มีผู้กล่าวต่อว่า “แต่ช่างภาพโป้ปดได้ และมักจะทำ” (but photographers can and do) ช่างภาพบางคนจัดฉากก่อนถ่ายภาพ และใช้เทคโนโลยีตกแต่งภาพให้เป็นไปตามต้องการแต่ว่าภาพในนิทรรศการนี้เป็นภาพจริง (อาจมีภาพสองภาพที่ให้คนทำท่า !) จึงเป็น photo essay ของข้าพเจ้าที่ท่องไปในโลกกว้างแบบ “อนาคตเราไม่รู้ ถึงไม่รู้ก็ต้องเดินไป”