รายละเอียด : คู่ปรับพญามาร

เขาเกลียดผู้หญิงชื่อโบราณ
ทั้งเฉิ่มทั้งเชยบรรลัยราวกับพิพิธภัณฑ์เก่าแก่เคลื่อนที่ได้
เกลียดที่เธอมักเปิดสงครามวาจาและไม่เคยยอมอ่อนข้อให้
เกลียด ! เกลียด ! เกลียดทุกอย่างที่มันทำให้เขาอยากกอด
และเกลียดที่เธอไม่ยอมรับเขาเป็นสามีสักที !!

“เห็นฉันเป็นเด็กในบ้าน คุณเลยหาเรื่องลวนลามใช่ไหม”
เมื่อหญิงสาวสงบสติได้จึงเอ่ยขึ้นในแบบฉบับของเธอ
คือนิ่งสงบเหมือนไม่ได้ถูกจูบมาเมื่อครู่
“เปล่า...ตรงกันข้ามเพราะเธอเป็นคนในบ้าน
ทำให้ฉันไม่กล้าลวนลามมาตลอดต่างหาก”
ยิ่งเธอยืนนิ่งมองและพิจารณาเขาอย่างจริงจังแบบนี้ด้วยแล้ว
ช่างน่าฟัดน่าเหวี่ยง...
“แต่ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันอยากกอด อยากจูบ 
เอาง่ายๆ คือฉันมันเป็นผู้ชายธรรมดาเท่านั้นแหละศรีสุภางค์”
ฝ่ามือน้อยฟาดซ้ำเข้าที่เดิมอีกครั้ง
“หยาบคายที่สุด โรคจิต หรือว่าไม่ได้พบจิตแพทย์นานกันแน่
ไอ้โรค โรค...โรคระเบิดของคุณถึงมากำเริบเอาตอนนี้
นี่ฉันศรีสุภางค์นะคุณลืมไปแล้วหรือไง
เราไม่ชอบขี้หน้ากันด้วยซ้ำ เจอกันก็เอาแต่ทะเลาะกัน”
“นี่แม่คุณคราวหลังหัดตบอีกด้านสิมันจะได้เท่าๆ กัน
ตบอยู่ด้านเดียวหน้าฉันมันจะบวมข้างเดียวเอา” 
และสิ้นคำขอเขาก็ได้ลูกตบอีกครั้งตรงแก้มอีกด้าน
เพียะ !