รายละเอียด : Dream Gallery เล่ม 3

Chapter 21
บัณทูรสิงหะ 1
นิมิตราเดินไปดู หน้าตางัวเงีย “อ้าว คุณตำรวจนี่เอง มีอะไรคะ? มาแต่เช้า”
“เช้าอะไร สายแล้วคุณ เกือบ 10 โมงแล้ว” นัฐพลพูด นิมิตราเปิดประตูกระจกให้ นัฐพลก็เดินเข้าไปในร้าน นิมิตรามอง ถามว่า “จะมาหากาแฟฟรีกินเหรอ?”
“ถ้าคุณจะเลี้ยงซักแก้ว ก็ขอบคุณครับ” นัฐพลพูด นิมิตราจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์เครื่องดื่ม จัดแจงชงกาแฟให้เขา นัฐพลมอง ถามว่า “แล้วเลขาคุณล่ะ?”
“ยังไม่ตื่น” นิมิตราตอบ นัฐพลเบิกตาโตนิดนึง พูดว่า “เป็นเลขาคุณนี่ดีจังนะ ตื่นสายยังไงก็ได้ ไม่เหมือนผม ต้องตื่นแต่เช้า รีบไปทำงาน”
นิมิตราถือกาแฟไปวางตรงหน้าเขา นัฐพลยิ้มกว้าง “ขอบคุณครับ”
แล้วเขาก็ถามว่า “แล้วเมื่อคืนคุณกับผู้ชายคนนั้น?”
“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยล่ะ” นิมิตราพูดอย่างไม่ไว้หน้า นัฐพลทำหน้างอครู่หนึ่ง แต่พอคิดๆแล้ว นั่นซิ ตรูไปเสือกเรื่องอะไรของเขาล่ะ แฟนก็ไม่ใช่ เขาจะไปฟิเจอร์ริ่งกันยังไงก็เรื่องของเขาซิ
เขายกกาแฟขึ้นเป่าๆแล้วจิบ นิมิตราเดินกลับไปชงชาให้ตัวเอง แต่พอเปิดขวดเก็บใบชาก็ร้อง “อ้าว ชาหมดเหรอ?”
เธอปิดขวดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟาอย่างเซ็งๆ มองนัฐพลแล้วบอกว่า “คุณรีบกิน ฉันจะไปเยาวราช”
“เอ๋? อ่อๆ” นัฐพลทำตาโตแล้วพยักหน้ารับ รีบเป่าๆกาแฟแล้วยกซดเร็วขึ้น ครั้นเห็นเขาดื่มกาแฟหมดแล้ว นิมิตราก็ลุกขึ้น นัฐพลก็รีบอาสาว่า “คุณจะไปเยาวราช ให้ผมขับรถไปส่งนะ”
“ไม่ทำงานรึไง?” นิมิตราถาม นัฐพลตอบ “วันนี้ไม่ต้องเข้าเวร”
“อ่อ วันหยุด” นิมิตรามองแล้วพูดว่า “งั้นก็รออยู่นี่ ฉันไปเอารถมาก่อน”
“คุณจะขับรถ?” นัฐพลทำหน้าสยอง ยังจำความรู้สึกครั้งที่แล้วได้ดี รีบพูดว่า “ไปรถผม ผมขับดีกว่า”
“ไม่เอา รถคุณใหญ่เทอะทะ แล้วฉันก็จะขับเอง จะไปด้วยหรือจะไม่ไป?” นิมิตราบอกเสียงแข็ง นัฐพลจึงได้แต่พยักหน้ายอม “งั้นคุณอย่าขับซิ่งนักได้ป่ะ?”
“ก็ได้” นิมิตราพยักหน้ารับ จากนั้นก็เดินเข้าไปด้านใน นัฐพลมองตาม แล้วเดินออกไปรอหน้าร้าน สักพักรถสปอร์ตหรูก็มาจอดตรงหน้าเขา เขามองแล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ดึงเบลท์มาคาดทันที นิมิตราก็ขับรถไป
รถสปอร์ตหรูขับไปเรื่อยๆ ไม่เร็วไม่ช้า ไม่ซิ่ง จนนัฐพลคลายอาการเกร็ง คิดในใจว่า ขับดีๆก็ขับได้นี่นา หรือว่าตอนนั้นคิดจะแกล้งเราฟร่ะ!?
เขาหันไปมองหน้าเธอ นิมิตราก็ขับรถไปจนกระทั่งถึงร้านขายใบชา เธอก็จอดรถหน้าร้าน แล้วเปิดประตูลงไป
นัฐพลรีบเปิดประตูตามไป เขามองไปรอบๆ นิมิตราก็เดินเข้าไปในร้านขายใบชา เถ้าแก่เห็นลูกค้าเดินเข้าร้านก็รีบไปต้อนรับทันที “อา ซาหวัดลีๆ ไม่เจอกังนานทีเลียวอาหมวย”
“ชาเหมือนเดิมค่ะ” นิมิตรายิ้มแล้วสั่งน้ำเสียงนุ่มนวล เถ้าแก่พยักหน้า “ล่ายๆ รอเลี๋ยวนะอาหมวย”
นิมิตราเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ลูกจ้างก็ชงชามาเสิร์ฟ นัฐพลก็นั่งลงใกล้ๆนิมิตรา กวาดตามองดูไปรอบๆร้าน เขายกชาขึ้นจิบ ความรู้สึกแรกที่ได้จิบคือ ชาหอมมาก นิมิตราก็ยกชาขึ้นจิบเช่นกัน สักพักเถ้าแก่ก็หิ้วถุงกระดาษมาส่งให้ “ล่ายแล้วอาหมวย”
“ขอบคุณค่ะ” นิมิตรายิ้มแล้วหยิบมือถือมากดโอนเงิน เถ้าแก่ล้วงมือถือออกมาดู