รายละเอียด : Red room wife แลกเมีย [ดราม่า,Mpreg]

 ความเหนื่อยล้าของการทำงานผลักดันให้ชายหนุ่มร่างสูงก้าวเข้ามาภายในเซฟเฮาส์เร็วขึ้น สันกรามคมขบกันแน่นเมื่อความเหนื่อยล้าและความเครียดจากการทำงานบีบบังคับให้เขาต้องมาที่นี่เร็วกว่าทุกครั้ง ช่วงขายาวก้าวตรงดิ่งไปยังห้องสำคัญ
 ไม่ต้องเสียเวลาเคาะประตูห้อง เขาสามารถเปิดประตูเข้าไปได้เลยโดยไม่ต้องรักษามารยาท ดวงตาสีเข้มมองเห็นเพียงความมืดมิดภายในห้อง เขาก้าวผ่านความมืดมิดเข้ามาและเร่งเปิดไฟภายในห้องโดยด่วน
 “ทำไมไม่เปิดไฟ”
 น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยต่อว่าคนตัวขาวภายในห้องอย่างไม่ได้จริงจังเท่าไหร่นัก ส่วนคนที่เพิ่งรู้ตัวว่ามีใครก้าวเข้ามาในห้องก็เผยยิ้มออกมาทันที ทำเอาคนที่กำลังเหนื่อยล้าหลุดยิ้มตามออกมาจนได้

 ทั้งที่กำลังเหนื่อยอย่างมาก แต่แค่เพียงได้รับการต้อนรับด้วยรอยยิ้มน่ารักนั้น เขาก็รู้สึกผ่อนคลายทันที

 “ถามว่าทำไมไม่เปิดไฟ อยู่ไปได้ยังไงห้องมืดขนาดนี้”
 “เอ่อ แต่ว่าผมมองไม่เห็นอยู่แล้วนะครับ”
 คนตัวเล็กเอ่ยบอกเตือนสติคนพี่ว่าสองดวงตาคู่นี้มองไม่เห็นอยู่แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในห้องมืดหรือสว่างก็คงไม่ได้แตกต่างกันเท่าไหร่ ใบหน้าขาวดูสลดลงและยอมหยุดสิ่งที่กำลังทำลงโดยการยัดไหมพรมเนื้อดีสีแดงใส่ไว้ในตะกร้า
 “ฉันขอโทษ”
 แค่เพียงได้ยินคำขอโทษหัวใจดวงน้อยก็เต้นรุนแรงขึ้นมาได้ คนพี่พ่นลมหายใจออกมาและเข้าไปดึงมือให้คนตัวเล็กลุกจากพื้นเพื่อขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยกัน
 “คุณเหนื่อยรึเปล่าครับ”
 “เหนื่อยมาก”
 ใบหน้าหล่อเหลาซบอยู่ที่ไหล่บาง ลมหายใจอุ่นรินรดอยู่บริเวณต้นคอขาวทำให้มือบอบบางคู่นี้ลูบลงบนแผ่นหลังกว้างทันที น้ำเสียงทุ้มแหบพร่าฟังดูเหนื่อยล้าจริงอย่างที่เขาบอกออกมา
 “งั้นอาบน้ำไหมครับ”
 “ขอกอดอยู่อย่างนี้อีกสักสองนาทีได้ไหม”
 “ก็ได้ครับเคนซัง”
 ‘โอซากิ เคนเซ’ หัวเราะในลำคอเมื่อคนตัวเล็กตามใจเขาเสมอ ทุกครั้งที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของฮานะคนนี้ เคนเซรู้สึกว่าเขาได้หันหลังให้กับโลกทั้งใบแล้วจริงๆ
ความรู้สึกหนักอึ้งในอก กระทั่งภาระหน้าที่ทั้งหมดที่ต้องรับผิดชอบมันอันตรธานหายไปหมดสิ้น
 เวลานี้มีเพียงแค่เราสองคนเท่านั้น ไม่มีใครอื่นอยู่รอบกาย ไม่ได้อยู่ภายใต้สายตาของใคร ภายในห้องๆนี้เป็นพื้นที่ส่วนตัวที่เราทั้งคู่จะแสดงอะไรต่อกันก็ได้
 ‘ฮิราอิ รินจิ’ เผยยิ้มกว้างเมื่อคนตัวโตกอดเขาไว้ไม่ยอมปล่อย ทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้รินจิรู้สึกปลอดภัยอย่างมาก ร่างกายใหญ่โตของเขาคล้ายกับอ้อมกอดของขุนเขาที่โอบกอดรินจิไว้ให้อยู่เพียงพื้นที่ปลอดภัย
 แม้ว่ามันจะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆที่เราได้อยู่ด้วยกันภายในคืนนี้ แต่ทุกวินาทีที่ดำเนินไปมันมีค่าสำหรับรินจิและเคนเซอย่างมาก
 เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นเพื่อขัดจังหวะของคนทั้งคู่ เคนเซขบกรามแน่นเพราะเขาไม่อยากกดรับสายเลยแม้แต่น้อย ไม่สนใจด้วยว่าคนที่โทรเข้ามาเวลานี้จะมีเรื่องเร่งด่วนอะไร
 “เคนซัง ไม่รับโทรศัพท์เหรอครับ”
 “ไม่อยากรับ”
 “แต่ว่าคนที่โทรเข้ามาอาจมีเรื่องด่วนก็ได้นะครับ”