รายละเอียด : สามีเรายกให้คนอื่นได้ไง

คนอื่นอาจจะบอกว่า ‘เสียทองเท่าหัวแต่ไม่ยอมเสียผัวให้ใคร’   
แต่ทว่าสำหรับญาณินแล้ว ‘ทองก็ไม่เสียผัวก็ไม่ให้...’ 

ผัวเนอะ...ไม่ใช่รถไฟฟ้าบีทีเอสที่จะจอดทุกสถานีเพื่อให้คนขึ้นมาใช้บริการ 

ผัวเราก็ต้องเป็นของเราคนเดียวสิ จะแบ่งให้คนอื่นใช้ร่วมได้ไง บอกเลยว่านอกจากเธอจะเป็นคนคิดเร็วทำเร็วแล้ว เรื่องความหึงความหวงสามีสุดที่รักเธอก็เร็วไม่แพ้กัน ไม่ใช่จะมีแต่ผู้ชายหรอกนะที่ยึดถือคำพูดที่ว่า...ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ  ผู้หญิงอย่างเราๆ ก็ยึดถือสโลแกน...ผู้ชายของฉันเธอห้ามแตะ เหมือนกัน

ตัวอย่าง

“ณิน”
“ขา...”
“ไม่ต้องนวดไหล่แล้วนะ ตอนนี้พี่ปวดอย่างอื่นมากกว่า”
“พี่ปวดอะไร? ปวดหัวเพราะความสวยของณินปะ?”
“ยังจะพูดเล่นอีก”
“ฮ่าๆ ก็ไม่อยากให้พี่เครียดไง ตกลงพี่ปวดตรงไหนณินจะได้นวดให้ถูก บอกมาเลยวันนี้ณินเป็นหมอนวดให้พี่หนึ่งวัน” หมายถึงนวดกล้ามเนื้อนะ อย่าคิดไกล
อิงทัชไม่ได้ตอบ แต่จับญาณินให้มานั่งคร่อมตักแกร่งของตัวเองแทน กดสะโพกงอนให้แนบชิดไปกับความแข็งขืนที่อยู่ใต้ผ้าเช็ดตัวสีขาว
“รู้หรือยังว่าพี่ปวดอะไร”
“อือ” ญาณินหน้าแดง มองสบตาอิงทัชด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “แข็งเชียวถ้าจะปวดมาก แต่ที่ณินบอกว่าจะนวดให้ หมายถึงกล้ามเนื้อนะไม่ใช่...”
พูดไปก็บดโยกสะโพกของตัวเองไปด้วย ส่วนอิงทัชก็ให้ความร่วมมืออย่างดีทั้งดันทั้งเด้งสะโพกขึ้นมาแบบไม่หยุดพัก บอกเลยว่าถ้าไม่มีผ้าเช็ดตัวสีขาวกับกางเกงในตัวน้อยของเธอกั้นกลาง ไอ้ที่เธอกำลังนั่งนวดอยู่ตอนนี้คงได้วิ่งพรวดเข้ามาทักทายน้องสาวของเธอแล้ว
“ตรงนั้นก็กล้ามเนื้อ”