รายละเอียด : ฌาลิสสา

“ทำไมถึงไปงานเลี้ยงน้ำชา ลิสสาก็รู้ว่าคาจาลไม่ลงรอยกับพี่”
“หม่อมฉันไม่ใช่คนขี้ขลาด มีคนมาท้ารบอยู่หน้าบ้าน จะให้หม่อมฉันมุดหัวอยู่ในตำหนักเหรอเพคะ”
ดวงตาคมกวาดมองพวงแก้มใสแดงเรื่อ จมูกรั้นเชิดน้อยๆ อย่างคนถือดี
“เก่งมากลิสสา...ที่รอดมาได้”
รานีน้อยหน้าเหวอ เมื่อกี้ตำหนิแต่ตอนนี้กลับชม ลมเพลมพัดชะมัด
“ฝ่าบาททรงทราบเหรอเพคะว่าหม่อมฉันเจออะไรมาบ้าง”
เขาพยักหน้าหงึกหงัก “พี่ถึงได้ชมว่าเก่งมาก”
“แต่ก็เกือบไปเหมือนกันเพคะ หม่อมฉันเกือบตกลงไปในบึงน้ำแล้ว นางกำนัลที่ตกลงไปก็ไม่รอด เลือดแดงฉานไปหมด ฝ่าบาททรงทราบไหมเพคะว่ามีตัวอะไรอยู่ใต้น้ำ”
“รู้สิ พี่เป็นคนเอาไปปล่อยเอง”
“ตัวอะไรเพคะ”
“จระเข้ผัวเมียสองตัว พี่ปล่อยไว้หลายปีแล้วก่อนคาจาลไปอยู่ มันชอบขึ้นมานอนอาบแดด ป่านนี้ก็น่าจะมีลูกมีหลานยั้วเยี้ยละมั้ง”
ดวงตาของลลิสสาเบิกโพลงด้วยความตกใจ
เธอเกือบเอาชีวิตไม่รอดเพราะจระเข้ที่สามีเธอเอาไปปล่อยเนี่ยนะ
“ทะ...ทำไมต้องเอาไปปล่อยด้วยล่ะเพคะ”
“แม่เลี้ยงพี่ย้ายไปอยู่ทั้งที พี่จะไม่ให้ของขวัญขึ้นบ้านใหม่ได้ยังไง”
ใครเขาให้ ‘ของขวัญขึ้นบ้านใหม่’ เป็นจระเข้ผัวเมียกันเล่า!!!