รายละเอียด : เรื่องสั้นและบทกวีของแสงตะวันรอน แห่งเดือนกระจ่าง เล่ม 1

ข้อเขียนชิ้นแรกเชิงทดลอง ระหว่างปี 2557- 2558
ผมได้อ่านเรื่องราวของความรู้สึกที่ตนเองเขียนขึ้นมาในช่วงเวลาที่อยู่ในผ้าเหลือง มันไม่ใช่เรื่องสั้นและ
บทกวีที่มีรูปแบบตายตัวจะเรียกว่าอะไร ซึ่งผมก็ไม่ทราบ หรืออาจพูดหยาบๆ แรงๆ คือความรู้สึกส่วนตัวที่ใช้
ตัวหนังสือเป็นเครื่องมือทางอารมณ์บางท่านบอกว่าไม่ใช่เรื่องดีที่ท าอะไรแบบนี้แต่ผมก็มานั่งคิดว่าการนำ
ความรู้สึกมาแสดงออกนั้นเป็นสิ่งดีแสดงออกทางภาษา ไม่ทำร้ายใครให้เจ็บปวด ผมอาจเข้าข้างตัวเองบ้าง แต่
ก็ช่างเถิด มันเป็นปกติของปุถุชนทั่วไป และเป็นธรรมดาของคนๆ หนึ่งที่มีกิเลสหนาเช่นผม เนื้อหาในเล่มนี้เกิด
ขึ้นมาราว 7 ปีแล้วหากนับปี พ.ศ. ปัจจุบัน 2564 ความคิดของพระหนุ่มที่ถ่ายทอดออกมาไม่ใช่สิ่งทีเลวร้าย
และผมเองก็ไม่มั่นใจในเนื้อหาเท่าที่ควร หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มแรกๆ ในชีวิตที่ถูกปริ้นเก็บไว้ในตู้เงียบๆ หลายปี
ผมเข้าไปอ่านงานของตัวเองแล้วก็รู้สึกขำ เขียนอะไรก็ไม่รู้แต่กระนั้นสิ่งเหล่านี้คือเครื่องมือที่ทำให้ผมคลาย
เหงา ผมเคยบอกผ่านตัวหนังสือว่า หากชีวิตนี้ไมมีหนังสือ ไม่มีสิ่งที่ให้เขียน ผมคงอกแตกตาย! เพราะความ
เหงาที่บ้าบอเป็นแน่
วัดป่าที่ร่มรื่น เงียบและสงบ ผมหาหนังสือมาอ่าน อ่าน อ่าน แล้วก็อยากเขียน แต่ก็ไม่ใช่นักเขียน และ
ไม่อาจเรียกตัวเองว่านักเขียน เพราะมันยิ่งใหญ่มากสำหรับผม คำนิยามและความเชื่อ นักเขียนคือผู้เล่า
เรื่องราวของผู้คน เล่าเรื่องราวของตนเอง และเล่าชีวิต ได้อย่างมีอรรถรส
งานเขียนมีหลายประเภท ไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวของงานวิชาการ หรือเรื่องอ่านเล่นเช่นในเล่มนี้ทุกสิ่งทุกอย่าง
คิดว่าล้วนเป็นประโยชน์แก่ท่านผู้อ่านบ้าง สำหรับเรื่องราวของผม ในเล่มนี้คิดว่าคงเพลิดเพลินไปกับมัน
อนึ่งต้นฉบับเป็นเช่นใด ผมก็จะปล่อยมันไว้อย่างนั้น ไม่ขัดเกลา จะพบความดิบของมัน ความดิบๆ
ของงานเขียน ที่ไม่สมบูรณ์คิดว่าไม่มีอะไรบนโลกใบนี้สมบูรณ์แบบ