รายละเอียด : หลังสวนดอกท้อ

หลังสวนดอกท้อ

หากรู้สึกเจ็บปวด คนเราก็มักจะร้องไห้ นั่นเป็นสัญชาตญาณทั่วไปของมนุษย์ อย่างตอนที่ลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรก เหนือสิ่งอื่นใดทารกก็จะแผดเสียงร้องไห้จ้าให้ดังที่สุดเท่าที่จะดังได้ หรือแม้นยามที่ร่างกายเป็นแผล ยามที่จิตใจบอบซ้ำ คนเราก็จะหาทางระบายความเจ็บปวดเหล่านั้น อย่างเช่นร้องไห้ออกมาเห็นหรือไม่ว่าจะร้องไห้น่ะเป็นเรื่องธรรมดาสามัญมาก แต่คงไม่ใช่สำหรับจางเฟยหลง แม้อยู่ในวัยเพียงห้าขวบเศษ แต่ความนึกคิดกลับไม่เหมือนเด็กอื่นๆ ที่อยู่ในวัยเดียวกันเวลาเจ็บปวด ก็ห้ามร้องไห้ ถึงถืบจนล้ม ตบหน้าหัน แม้เสียงร้องสักแอะ ยังไม่เล็ดลอกหลุดจากปาก แม้ยังเด็ก จางเฟยหลงก็รู้ว่าตนเป็นคนที่ครอบครัวไม่รัก และเพราะยังเด็ก จึงไม่อาจเข้าใจว่าทำไมถึงได้ไม่มีคนรักเช่นนี้