รายละเอียด : เมื่อเลือดและกระดูกโหยไห้

เมื่อเลือดและกระดูกโหยไห้

'เราตัดผมอย่างบ้าระห่ำ' แม่คำหนึ่งอุทานออกมาอย่างร่าเริงที่ต้นไม้แห่งความคับข้องใจ การตัดผมเป็นการจดจำอดีต เป็นการกลับไปเชื่อโยงกับลูกๆ ของพวกเธอกับชีวิตในอดีตและบรรพชนของพวกเธอ เป็นการกระทำเชิงสัญลักษณ์แห่งความรักและการให้อภัยที่ลึกซึ้งกว่าคำพูด เป็นสัมผัสถึงความทรงจำของชีวิตและความสัมพันธ์ ซึ่งเชื่่อมอดีตกับปัจจุบันอย่างไร้รอยต่อ หัวหน้าเผ่าคามันดาแห่งอำเภอโคโน ในเซียร์ราลีโอน ได้ย้ำยืนยันเรื่องการคืนสู่เหย้าไว้ดังนี้ 'คุณต้องพยายามและนำเขา (ทหารเด็ก) กลับมาสู่ถื่นเดิมของเขา พยายามนำเขากลับคืนสู่ความทรงจำของเขาเอง' พิธีกรรมการตัดผมที่ต้นไม้แห่งความคับข้องใจ เกิดจากวิถีขีวิตเดิม ชีวิตก่อนสงคราม ครั้งที่การตัดผมเป็นบทบาทของแม่ แม้เป็นกิจธรรมดา แต่การตัดผมก็เป็นสัญญะของความใกล้ชิดและความรัก เป็นพื้นที่ของการสัมผัสและอุ้มชูของการห้อมล้อมลูก ยามที่ผมของเหล่าอดีตนักรบร่วงหล่นลง อัตลักษณ์ในฐานะทหารก็หดหายลงด้วย การตัดผมช่วยสร้างวิถีใหม่ ที่เชื่อมต่อความเป็นจริงอันหลากหลายอย่างไร้รอยต่อ ขณะที่เดินกลับไปยังเมืองด้วยกัน พวกเขาก็เดินกลับไปสู่อดีตพร้อมกัน อดีตอันยาวนานที่สูญหายไปของบรรพชน อดีตที่ทอดเนืองอยู่เบื้องหน้าพวกเขา อีกนัยหนึ่งคือพวกเขาเดินไปข้างหน้าสู่ชีวิตเดิม สู่อัตลักษณ์เดินของลูกชายและลูกสาวพร้อมกัน 

สารบัญ : เมื่อเลือดและกระดูกโหยไห้

• สะท้อนคิดจากเรื่องเล่า
• ศาสตร์แห่งเสียงของการเยียวยา
• ครรภ์ของการเปลี่ยนแปลง
• ทฤษฎี นัยเกี่ยวพัน และบทสรุป