รายละเอียด : EVEN IF, THAT'S MEAN

EVEN IF, THAT'S MEAN

ปวดตับ มิลส์เกร็งนิ้วโป้งค้างที่หน้าจอมือถือ ในใจนึกคำที่จะพิมพ์ตอบไม่ออกสงครามฉะสเตตัสระหว่างคู่รักร้าวกำลังดุเดือดในเฟซบุ๊ก บรรดาคำคมที่ยืมมาจากเพจนั้นเพจนี้เรียงร่ายยาวลงมา เขาอ่านข้ามๆ ไม่ใช่เพราะเหนื่อยหน่ายที่จะรับรู้แต่เพราะมีบางอย่างทิ่มตำอยู่ในใจลึกๆ มิลส์เลื่อนนิ้วให้จอขยับลงมาด้านล่าง ยาวมาก ยาวได้อีก ยาวไปไหม แถมถี่ซะจนเบียดสเตตัสของคนอื่นไปอยู่ล่างสุดขอบขั้วโลก นี่ถ้าเชกสเปียร์มาเห็นนะคงได้มีน้ำตาไหลกันแน่ๆ อ๋อ แล้วก็จะมีคั่นบ้างอะไรบ้างด้วยเพลงรักเหงาเศร้ารันทดที่เหมือนจะฟังเพื่อบรรเทาแผลในใจแต่ฟังยังไงก็แค่เอามาแปะเพื่อประชดกันนั่นแหละ ไม่มีอะไรจะน่าเบื่อเท่าเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของคนรอบตัวอีกแล้ว มิลส์เม้มปากไม่มีใครหรอกที่อยากจะรับมือกับไอ้การพร่ำเพ้อเวิ่นเว้อหว่าเว้อันแสนจะน่ารำคาญเว้นแต่เราจะมีต่อมเพื่อนนางเอกใหญ่กว่าคนปกติไม่ก็เข้าไปมีเอี่ยวด้วยสาเหตุบางประการ

"เลิกกันจริงๆ เหรอเนี่ย" บั้นท้ายตึงเปรี๊ยะด้วยโอนามุยกขึ้นเกยนั่งบนขอบเคาน์เตอร์ เธอยื่นหน้าเข้าไปดูหน้าจอโทรศัพท์ของมิลส์ ยกแก้วกาแฟขึ้นจิบพลางวางอีกแก้วที่มีไอบางๆ ลอยกรุ่นไว้ข้างๆ มือของเพื่อน "หืม ถึงกูจะโสดกูก็โสดแบบมีสเต็ป ถึงกูจะเจ็บกูก็เจ็บแบบมีสไตล์ โอ้ว เลิกจริงละมั้งเนอะ จิกกันขนาดนี้ถ้ายังกลับมาคืนดีละก็คงมีลูกหัวปีท้ายปีแหงแซะ" เธอเบ้ปากให้ข้อความบนหน้าจอและส่ายหัว "แล้วเราคงได้เลี้ยงหลานเป็นครอกแน่เลยว่าปะ" มิลส์มองผ่านหน้าจอไปที่ข้างๆ บั้นท้ายของเพื่อน "แนท ถ้าเธอเอาก้นเบียดกองหนังสือที่รอซ่อมอยู่ตกลงมา ฉันจะเขียนรายงานส่งคุณอลิซเบธว่าเธอทำลายทรัพย์สินหอสมุด" ซึ่งมันคงเป็นรายงานฉบับที่สิบสี่ของเดือนและส่งผลให้เพื่อนสาวหน้าเป๊ะของเขาถูกเรียกตัวไปยังห้องเล็กๆ ในตึกด้านหลังอันเป็นรังของปีศาจในตำนานอย่างอลิซเบธแน่

เนื้อหาปกหลัง : EVEN IF, THAT'S MEAN

บรรณารักษ์วัยสามสิบปลายๆ อย่างมิลส์ ไม่เคยคิดว่าความสุขมีอยู่จริง ชีวิตน่ะมันต้องมีเรื่องตื่นเต้นให้หัวใจได้สูบฉีดเลือดสิ แต่การถูกฆาตกรหมายหัวเนี่ย ออกจะเกินความคาดหมายมากไป แล้วยังจะพ่วงไอ้เจ้าตำรวจอ่อนประสบการณ์แองกัสที่มาพร้อมภารกิจลับและความซวยแบบสุดขีดเข้ามาอีก บอกเลยนะว่ามิลส์โมโหมาก และคงไม่ต้องใบ้ว่าเหยื่ออารมณ์ในครั้งนี้คือใคร

รีวิวโดยผู้เขียน : EVEN IF, THAT'S MEAN

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นภายใต้เงื่อนไขสามอย่าง นั่นคือ ต้องเป็นเรื่องของความรัก ความรักนั้นต้องเกิดขึ้นในคู่ที่มีวัยต่างกัน และเรื่องราวของพวกเขาต้องสามารถล่อลวงใครสักคนให้ตกหลุมรักตัวละครให้ได้ (ถึงแม้ผู้แต่งจะหมั่นไส้การกระทำของทั้งคู่เพียงใดก็ตาม) ถ้าความรักคือการเดินทาง การเดินทางของมิลส์และแองกัสก็เป็นการเดินชมวิวที่ชิว เว้นก็แต่ว่าข้างทองดันมีคนโรคจิตมาดักรอฆ่า ก็เท่านั้นเอง และเมื่อพิจารณาถึงเงื่อนไขในตอนแรกก็ขอสารภาพไว้ตรงนี้เลยค่ะ จำไม่ได้จริงๆ ว่าทำไมมันถึงเลยเถิดมาเป็นเรื่องของฆาตกรรมต่อเนื่องไปได้ แต่ถึงกระนั้นการได้ทรมานตัวละครทั้งคู่ให้ตกระกำลำไยก็สร้างความบันเทิงให้ผู้แต่งอยู่พอควร

Chise