รายละเอียด : เพลย์บอยสั่งรัก

เมื่อรดาต้องการนำเธอไปขาย มีหรือที่'ปาหนัน' จะยอม เธอจึงหนีไปไกลถึงแดนเหนือสุดของประเทศ ที่นั่นเธอได้กับ 'แอนดริว เบลลีย์แอชตัน' มหาเศรษฐีหนุ่มจากอิตาลี ซึ่งเขาเองก็ลี้ภัยจากมาเฟียเช่นดัน ปาหนันแอบเห็นภาพวาดสาวบาริสต้าของเขาในร้านกาแฟ ความคิดแก้แค้นมารดาจึงเกิดขึ้น เธอตัดสินใจเสนอให้เขาวาดภาพที่กึ่งเปลือยของตัวเอง ขณะที่ชายหนุ่มไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้สักวินาที เขาตอบรับพร้อมเสนอ 'จูบ' เธอทุกครั้งหลังวาดภาพเสร็จ แต่ปาหนันรู้ว่าเขาเจ้าเล่ห์กว่านั้น

"อะ...แอนดริิว" ปาหนันเรียกชื่อเขาเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่แล้วต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนไม่ได้ละจากอย่างที่คิด ชายหนุ่มย้ายมาซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น และเรื่อยลงมายังเนินปทุมงามที่ซุกซ่อนกันอย่างน่าอึดอัด แอนดริวจึงเอื้อมสะกิดปลายตะขอบราเซียสีเพลิงออก อย่างไรเนื้อแท้เต่งตูมขาวนวลเนียนก็ดูเซ็กซี่กว่าตอนมีผ้าห่อหุ้มเป็นไหนๆ

"โอ๊ะ!" หญิงสาวอุทานเบาๆ เมื่อถูกผลักให้นอนราบลงบนเตียงนุ่ม

"คุณหวานเหลือเกิน..ปาหนัน" เขาพร่ำชมชิมอกอวบ "กินน้ำหวานเป็นอาหารหรือเปล่า ทำไมถึงหวานเจี๊ยบขนาดนี้" ปาหนันเขินอายจนเบนหน้าหนี

"ขอบคุณสำหรับรางวัลของผม" เขายิ้ม

"แอนดริว!" ปาหนันถลึงตาใส่เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมาครบถ้วนแล้ว หญิงสาวมองหน้าเข้าพร้อมกับตาเบิกกว้าง ก่อนจะสำรวจเรือนร่างของตัวเองพบว่าแดงเถือกไปหมดทั้งตั้ว ที่เนินอกมีรอยคิสมาร์กหลายจุด!

"กริ๊ด! นี่คุณทำอะไรฉัน" ไม่เพียงว่าเปล่า มือบางยังกระดมทุบไม่ยั้ง "คุณมันฉวยโอกาส"

"ตรงไหนไม่ทราบ!" แอนดริวลอยหน้าลอยตาบอก

"ก็คุณทำมากกว่าที่เราตกลงกันเอาไว้"

"ผมรักษาสัญญาเสมอ หรือคุณจะเถียงว่าผมทำมากกว่าจูบ"

ปาหนันกัดริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บใจ "คนเจ้าเล่ห์

"ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่แอนดริวสิครับ" ชายหนุ่มหัวเราะต่อท้าย นี่แหละที่เป็นสาเหตุให้เขาหยุด อย่างปาหนันได้ง่ายๆ คงไม่สนุก ค่อยๆ ตะล่อมให้เธอยินยอมพร้อมใจน่าจะสนุกกว่า!

คำนำ : เพลย์บอยสั่งรัก

สวัสดีค่ะคุณผู้อ่านที่รัก 'เพลย์บอยสั่งรัก' เป็นเรื่องราวของมหาเศรษฐี หนุ่มที่ลี้ภัยจากข้อหาการจับมือเจ้าสาวมาเฟียมาถึงเมืองไทย แค่ข้อหาก็น่าจะเดากิตติศัพท์ของ 'แอนดริว' ได้กันแล้วนะคะ ว่ามือไวใจไวขนาดไหน ที่นั่นเขาได้พบกัน 'ปาหนัน' ผู้หญิงไทยที่เสนอให้เขาวาดภาพกึ่งเปลือยให้ แม้แรกนั้นจะตกใจ แต่วินาทีต่อมาเขาก็ตอบรับพร้อมยื่นข้อเสนอขอ 'จูบ' เป็นรางวัล แต่เสืออิตาลีอย่างเขาน่ะหรือจะปล่อยให้สาวงามหลุดมือไปง่ายๆ

สำหรับเรื่องนี้ผู้เขียนได้แรงบันดาลใจมาจากภาพวาดศิลปะผู้หญิงในอิริยาบถต่างๆ ผู้เขียนมองว่าเป็นศิลปะที่สวยงาม เสมือนดอกไม้หลากหลายพันธุ์สวยงามในแบบของตัวเอง จึงเกิดไอเดียในการเขียน 'เพลย์บอยสั่งรัก' ค่ะ

รอช้าไม่ได้แล้วนะคะ พลิกหน้าต่อไปเพื่ออ่านเรื่องราวสนุกสนานกันได้เลยค่ะ

จากใจ

เบญญากวี

เนื้อหาปกหลัง : เพลย์บอยสั่งรัก

เมื่อรดาต้องการนำเธอไปขาย มีหรือที่'ปาหนัน' จะยอม เธอจึงหนีไปไกลถึงแดนเหนือสุดของประเทศ ที่นั่นเธอได้กับ 'แอนดริว เบลลีย์แอชตัน' มหาเศรษฐีหนุ่มจากอิตาลี ซึ่งเขาเองก็ลี้ภัยจากมาเฟียเช่นดัน ปาหนันแอบเห็นภาพวาดสาวบาริสต้าของเขาในร้านกาแฟ ความคิดแก้แค้นมารดาจึงเกิดขึ้น เธอตัดสินใจเสนอให้เขาวาดภาพที่กึ่งเปลือยของตัวเอง ขณะที่ชายหนุ่มไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้สักวินาที เขาตอบรับพร้อมเสนอ 'จูบ' เธอทุกครั้งหลังวาดภาพเสร็จ แต่ปาหนันรู้ว่าเขาเจ้าเล่ห์กว่านั้น

"อะ...แอนดริิว" ปาหนันเรียกชื่อเขาเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่แล้วต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนไม่ได้ละจากอย่างที่คิด ชายหนุ่มย้ายมาซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น และเรื่อยลงมายังเนินปทุมงามที่ซุกซ่อนกันอย่างน่าอึดอัด แอนดริวจึงเอื้อมสะกิดปลายตะขอบราเซียสีเพลิงออก อย่างไรเนื้อแท้เต่งตูมขาวนวลเนียนก็ดูเซ็กซี่กว่าตอนมีผ้าห่อหุ้มเป็นไหนๆ

"โอ๊ะ!" หญิงสาวอุทานเบาๆ เมื่อถูกผลักให้นอนราบลงบนเตียงนุ่ม

"คุณหวานเหลือเกิน..ปาหนัน" เขาพร่ำชมชิมอกอวบ "กินน้ำหวานเป็นอาหารหรือเปล่า ทำไมถึงหวานเจี๊ยบขนาดนี้" ปาหนันเขินอายจนเบนหน้าหนี

"ขอบคุณสำหรับรางวัลของผม" เขายิ้ม

"แอนดริว!" ปาหนันถลึงตาใส่เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมาครบถ้วนแล้ว หญิงสาวมองหน้าเข้าพร้อมกับตาเบิกกว้าง ก่อนจะสำรวจเรือนร่างของตัวเองพบว่าแดงเถือกไปหมดทั้งตั้ว ที่เนินอกมีรอยคิสมาร์กหลายจุด!

"กริ๊ด! นี่คุณทำอะไรฉัน" ไม่เพียงว่าเปล่า มือบางยังกระดมทุบไม่ยั้ง "คุณมันฉวยโอกาส"

"ตรงไหนไม่ทราบ!" แอนดริวลอยหน้าลอยตาบอก

"ก็คุณทำมากกว่าที่เราตกลงกันเอาไว้"

"ผมรักษาสัญญาเสมอ หรือคุณจะเถียงว่าผมทำมากกว่าจูบ"

ปาหนันกัดริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บใจ "คนเจ้าเล่ห์

"ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่แอนดริวสิครับ" ชายหนุ่มหัวเราะต่อท้าย นี่แหละที่เป็นสาเหตุให้เขาหยุด อย่างปาหนันได้ง่ายๆ คงไม่สนุก ค่อยๆ ตะล่อมให้เธอยินยอมพร้อมใจน่าจะสนุกกว่า!