รายละเอียด : The Boy Who Never Grows เด็กไม่รู้จักโต

"ผมจะเป็นเด็กไปอย่างนี้ จนกว่าโลกจะล่มสลาย"

ผลงานเล่มที่สองและการเขียนเรื่องยาวครั้งแรกของ 'เจนมานะ'

รีวิวโดยผู้เขียน : The Boy Who Never Grows เด็กไม่รู้จักโต

ผมเคยอ่านหนังสือเยอะกว่านี้

ช่วยหนึ่งในวัยเด็ก ผมเคยอ่านหนังสือเฉลี่ยนวันละเกือยสองเล่ม เป็นสถิติที่ดีที่สุกของผม ถึงขนาดเฝ้านับว่าเมื่อไรหนอโรงเรียนจะปิดเทอม ผมจะได้จัดการกับกองหนังสือที่ซื้อหรือที่ยืมมาจากห้องสมุดให้หมด นั้นเป็นความสุขขั้นสูงสุดยอดที่ผมสามารถโลดแล่นไปในจินตนาการและสรรสร้างสรรพสิ่งได้ดั่งใจ

แต่แล้ววันหนึ่งผมก็หยุดอ่านเสียดื้อๆ

อาจเป็นเพราะว่าผมโตขึ้น ทำให้มีสิ่งที่ต้องทำเยอะกว่าเดิม มีเรื่องต่างๆ ที่ทำให้ไขว้เขว แต่ผมยังปักใจเชื่อเสมอว่าตัวเองนั้นคือหนอนหนังสือตัวจริง

หลายปีให้หลัง ผมเริ่มรู้สึกกระดากปากเวลาที่ผมบอกว่าตัวเองอ่านหนังสือเยอะ เพราะแม้จพอ่านอยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้มาตรฐานที่เคยทำไว้ตอนเด็กๆ เลย ผมได้สูญเสียพลังวิเศษนั้นไป

เช่นเกียวกับด้านอื่นๆ ในชีวิต ผมค้นพยว้าตัสเองเปลี่ยนแปลงไปมาห เปลี่ยนไปเป็นครที่ผมไม่คิดว่าผมจะเป็นซึ่งหากตัวผมในวัยเด็กมาเจอตัวผมในตอนนี้ ก็คงจะมีร้องยี้กันบ้าง-ใช่ ผมนแมรัยว่าหลังๆ นี้ไม่ค่อยชอบตัวเองสักเท่าไรแม้จะเข้าใจดีว่าคนเรานั้นเปลี่ยนแปลงแยู่เสม มันเป็นเรื่องที่หเามกันไม่ได้ เป็นธรรมชาติ แต่ภายใจใจลึกๆ ของผมนั้นได้ซ่อนเด็กเล็กๆ คนหนึ่งไว้ เด็กคนนี้พยายามตะเกียกตะกายหาที่ยืนบนโลกที่วุ่นวาย และพยายามถึงชีวิตที่เคยเรียบง่านกว่ากัน

และผมก็เชื่อว่าคุณผู้อ่านทุกคนต่างๆก็ซ่อนเด็กเล็กๆ ไว้ในตัวเช่นกัน

เจนมานะ

รีวิวโดยสำนักพิมพ์ : The Boy Who Never Grows เด็กไม่รู้จักโต

ตอนเป็นเด็ก ชอบคิดว่า เรามีความเป็นผู้ใหญ่อยู่ในตัวเองมากกว่าที่คนอื่นคิด เราโตแล้ว เพียงแต่รางกายเรายังเด็ก และพวกผู้ใหญ่ทั้งหลายคงไม่รู้หรออกว่าภายใต้ร่างกายเล็กๆ นั้นมีความคิดจิตใจที่เติบโตไปถึงไหนต่อไหนแล้ว

แต่พอถึงวันที่เรียกตัวเองว่า "ผู้ใหญ่" ได้เต็มปาก เรากลับเริ่มมองเห็น "ความเป็นเด็ก" หรืออีกนัยหนึ่งก็คือความ "ไม่ (รู้จัก) โต" ของตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ และด้วยสายตาคู่เดียวกัน นั้นเรากลับมองเห็นความเป็นเด็กในตัวคนอื่นได้ง่ายกว่าการมองหาความเป็นผู้ใหญ่ในตัวเองเสียอีก

ด้วยความที่โตกับหนังสือวรรณกรรมเด็ก "เจนมนะ" บอกอยู่เสมอว่าเขาอยากเขียนหนังสือเด็ก-หนังสือแบบที่เขาเคยอ่านมาตั้งแต่เด็ก

แม้ The Boy Who Never Grows เด็กไม่รู้จักโต จะเป็นผลงานเล่มที่สองของเขา แต่ก็ถือเป็นเล่มแรกที่แม็กซ์ขอลงสนามการเขียนเรื่องยาวดูสักครั้ง

มองด้วยสายตาแบบผู้ใหญ่ เราเห็นเด็กที่พยายามจะไม่คร่ำคราญว่าสิ่งที่ตังเองทำมันไม่ง่าย (แม้จะมีหลุดปากออกมาบ้างก็ตาม) เราได้เห็นการต่อสู้ระหว่าวความฝันของเด็กอยากเขียน กับความจริงของนักเขียนที่ต้องต่อสู่กับความฝันของเด็กคนนั้นอีกที

หลังเขียนหนังสือเล่มนี้จย เรารู้สึกได้ว่าเขาโตขึ้น

BUNBOOKS