รายละเอียด : ภาพชีวิตที่เขียนด้วยน้ำตา

ผมแหงนมองสูงขึ้นไป เพื่อปกป้องเกียรติของตนไม่ให้เด็กสาวลบหลู่ ผมยืดอกยื่นมือไปรับลูกกุญแจจากเธอ เพราถ้าอรพิมไม่เห็นว่าผมยังหนุ่มแน่นร่างกายแข็งแรง เธอคงไม่มอบบ้านกระเช้า ซึ่งลอยสูงจากพื้นดินกว่ายี่สิบเมตรให้เป็นที่พักพิง ขณะปีนบันไดสูงขึ้นไปจนถึงระเบียงกระเช้า ผมยังนึกถึงภาพบนเรือสำเภาเรือนพัก อรพิม งามพักตร์ นั่งอยู่เก้าอี้หวาย ตาจับจองบนผ้าใบบนขาหยั่ง ดวงตาและหัวใจของเธอรวมกันอยู่ในรูปที่เขียนค้างไว้ บนผืนผ้าใบที่ยังไม่ปรากฏเรื่องราว ท่ามกลางบทเพลงสายลมที่พัดผ่านแม่น้ำปิงและหมู่ดาวนับล้านที่สาดแสงประดับท้องฟ้า เธอนั่งอยู่ตรงนั้น...