ยามรัก...เขาไม่ต่างจากเทพบุตร

ยามชัง...เขาร้ายกาจไม่ต่างจากปิศาจร้าย

ที่พร้อมจะกระชากวิญญาณให้เธอตายดับ

ภายใต้แววตาที่แสนเย็นชาและไร้ความปรานี

โดยไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ ว่าหัวใจดวงน้อยๆ ของเธอ

จะถูกบดขยี้ให้แหลกยับด้วยปลายเท้าของเขาเอง

“ฉันจะให้เธอเลือก ระหว่างไอ้ชู้ของเธอ กับก้อนเลือดที่อยู่ในท้องของเธอตอนนี้

เลือกเอาว่าเธอจะเก็บใครเอาไว้” คำพูดของชายหนุ่มทำให้รอบบริเวณเกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะ

“คุณ...คุณพูดว่าอะไรนะคะ” จงกลนีทวนซ้ำไม่อยากเชื่อว่าจะได้ยินคำนี้ออกจากปากของฟาบิโอ

“เธอได้ยินไม่ผิดหรอก ถ้าเธอเลือกมันฉันก็จะฆ่าลูกชู้ที่อยู่ในท้องเธอ แต่ถ้าเธอเลือกลูก

ฉันก็จะฆ่าไอ้ชู้รักของเธอทิ้ง” น้ำเสียงเหี้ยมพร้อมกับดวงตาเย็นเยือกไร้ปรานี

“คุณมันไม่ใช่คน...สักวันคุณจะเสียใจกับการกระทำของคุณครั้งนี้”

“ใครจะสน...เลือกมาจงกลนีว่าเธอต้องการให้ใครอยู่”

“คุณนิดครับ...อย่าโกรธนายเลย นายรักคุณมาก” เจสันพยายามเอ่ยแม้จะเจ็บไปทั้งร่างก็ตาม

“หุบปาก...เลิกแสดงละครต่อหน้าฉันเสียที” ฟาบิโอตวาดลั่นดวงตาคู่คมแดงก่ำด้วย

ความร้าวรานที่ถูกทรยศจากคนที่รัก

“ฆ่าผมเถอะครับนาย”

“หึ...รักกันมากซินะ ได้...ฉันจะสงเคราะห์ให้”

เสียงปืนแผดคำรามก้องติดๆ กันทำให้จงกลนีกรีดร้องด้วยความตระหนก

น้ำตาพรั่งพรูเป็นสายด้วยความเจ็บปวดเกินจะรับได้ เจสันแน่นิ่งราวกับร่างไร้วิญญาณ

มือเรียวพยายามเอื้อมคว้า แต่กลับถูกขัดขวาง