รายละเอียด : น้ำผึ้งหวาน ซาตานเถื่อน

“มีอะไรหรือเปล่า”  

“เอ่อ...น้ำผึ้งคิดว่าเราต้องคุยกันค่ะ เรื่องคุณพ่อ คือ...ผึ้งรู้เรื่องที่เกิดขึ้นแล้วค่ะ

คือ...น้ำผึ้งบังเอิญได้ยินคุณพ่อ เอ่อ...” ทิพย์ธารารวบรวมความกล้า

เพราะถ้าเธอยังชักช้าก็กลัวภูผาจะได้รับอันตรายเธอควรเตือนเขา

แต่หญิงสาวยังพูดไม่ทันจบประโยคด้วยซ้ำเสียงดังปานฟ้าผ่าของภูผาก็ดังแทรกขึ้น

“พอแล้ว ! ผมรู้ว่าคุณรู้ความจริงแล้ว แล้วไง ? มันทำให้พ่อคุณรู้สึกละอายบ้างมั้ยที่ในอดีตได้ทำเรื่องชั่วๆ

ไว้ แล้วลูกสาวคนเดียวต้องมารับกรรมแทนอย่างทุกวันนี้ ผมอยากจะเห็นหน้าไอ้พ่อสารเลวของคุณนักว่ามัน

จะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าผมเป็นคนเอาตัวลูกสาวมาบำเรอความใคร่” ภูผาจ้องหน้าหวานๆ

ที่ตอนนี้ซีดแล้วซีดอีกอย่างคาดคั้น

“คุณภูผาคะ น้ำผึ้งเสียใจ น้ำผึ้งรู้ว่าคุณพ่อทำผิดกับครอบครัวของคุณ

น้ำผึ้งรู้ค่ะว่าคำขอโทษมันไม่ทำให้คุณภูผายกโทษให้คุณพ่อได้

แต่น้ำผึ้งจะขอรับผิดชอบกับเรื่องทั้งหมดได้มั้ยคะ คุณภูจะฆ่าจะแกงยังไงก็ได้

น้ำผึ้งยอม ฮือ...น้ำผึ้งยอมค่ะ ยอมแล้ว”

ทิพย์ธาราคุกเข่าตรงหน้า ก้มลงกราบแทบเท้าภูผา ชายหนุ่มชักเท้าออกแทบไม่ทัน

“ทำอะไรน่ะน้ำผึ้ง !”

“….” ทิพย์ธาราปาดน้ำตาที่ไหลรินอย่างห้ามไม่อยู่

ภูผาแทบไม่อยากมองภาพนั้นจำต้องหันหลังให้เพราะทุกครั้งที่เห็นน้ำตาออกจากดวงตาคู่สวย

เสียงร้องไห้ที่เข้ามามีอิทธิพลต่อหัวใจที่แข็งกระด้างมากขึ้นทุกวัน แต่เขาเลือกที่จะเก็บมันไว้ภายในเท่านั้น

ดังนั้นการแสดงออกจึงตรงข้ามกับความรู้สึก

“ชดใช้เหรอ ? แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะชดใช้ให้ฉันกับพ่อยังไง ถึงจะเท่าเทียมกับสิ่งที่ฉันกับพ่อต้องสูญเสีย

คุณคิดหรือยังคุณทิพย์ธารา และที่มาด้วยวันนี่มันมีอะไรมากกว่านั้นใช่มั้ย”