รายละเอียด : ใบตองแห้ง เล่ม 5 (ยอกแย้งศาล)

ข้อเขียนของผมทั้งหมดที่เขียนถึงศาล อยู่บนทัศนะที่ผู้พิพากษาตุลาการส่วนใหญ่เป็น “คนดี” ไม่ได้มุ่งฉ้อฉลหาผลประโยชน์ แต่ประเด็นที่ผมโต้แย้งคือ หนึ่ง การดึงสถาบันตุลาการมาตัดสินความขัดแย้งทางการเมือง ที่เรียกว่า “ตุลาการภิวัตน์” และสอง ความเชื่อที่ว่าจะรักษา “จริยธรรม” “คุณงามความดี” ไว้ภายใต้จารีตเดิมๆ ในระบบที่ปิดตัวเอง คนภายนอกแทบไม่สามารถแตะต้องวิพากษ์วิจารณ์ได้

หลังรัฐประหาร 19 กันยา 2549 ผู้พิพากษาตุลาการกระโดดข้ามรั้วมาดำรงตำแหน่งในรัฐบาล ใน คตส. ใน สนช. ใน สสร. ตามด้วยการดำรงตำแหน่งในองค์กรอิสระ กกต. ปปช. ศาลรัฐธรรมนูญ ฯลฯ การวินิจฉัยคดีความต่างๆ ถูกมองว่า “สองมาตรฐาน” มุ่งมั่นที่จะใช้อำนาจจัดการกับ “ระบอบทักษิณ”

ผมมองว่าผู้พิพากษาจำนวนมากเชื่อว่าตัวท่านคือ “คนดี” ที่จะมาจัดการกับ “คนชั่ว” เสมือนเปาบุ้นจิ้นจะมาจัดการกับผ้าสกปรกกองโต

แต่มันกลายเป็นว่าเปาบุ้นจิ้นลงมาเปื้อนโคลนเสียเอง เพราะอำนาจตุลาการควรใช้อย่างจำกัด เคร่งครัด พอถูกใช้ด้วยอคติ สุคติ โดยหวังกำจัด “การเมืองชั่ว” ก็กลายเป็นก้าวล่วงเข้ามาตัดสินการเมืองซึ่งเป็นเรื่องของการจัดสรรผลประโยชน์ ที่ไม่ได้มีแค่สีขาวดำ ขั้วอำนาจต่างๆ ล้วนพัวพันกับผลประโยชน์ ไม่ว่าเลือกข้างใด ก็เป็นสีเทา อยู่ที่เทาเข้มหรือเทาอ่อนเท่านั้น