รายละเอียด : เมืองไม่มีขา

...ข้าพเจ้าไม่เศร้าเสียใจที่กลายเป็นคนไม่มีขา่ ไม่มีความเศร้าเสียใจ
ต่อดวงวตาทั้งสองข้างที่ไม่สามารถมองเห็น หูไม่สามารถรับฟังเสียง
ช่วงแรกเท่านั้น ข้าพเจ้าหงุดหงิดกระวนกระวายต่อความเคยชินที่
สูญหายไป มันไม่มีประโยชน์อันใดเลยที่จะโดยหาสิ่งที่สูญเสียไปแล้ว
ข้าพเจ้าเรียนรู้จากสิ่งที่มีอยู่ บอกตัวเองว่า เอาละ ต่อไปนี้เราจะ
ไม่ได้เห็นภาพอันโหดร้ายในโลกอีกแล้ว ภาพโหดร้ายในความทรงจำ
มีมากเกินพอ เอาละ ต่อไปนี้เราจะไม่มีขาสามารถเดินไปไหนได้อีกแล้ว
เอาละ ต่อไปนี้หูจะไม่ได้ยินเสียงโสโครกอีกแล้ว ไม่จำเป็นต้องรับฟัง
เสียงโสโครกในโลกอีกต่อไป จงชื่นชมสิ่งที่มี เรียนรู้ที่จะรัก...