รายละเอียด : ซ่อนสัมพันธ์ (mpreg)

เด็กคนนั้น...ลูกชู้สินะ
....

"คุณแม่ขาาา"

แม่อย่างนั้นเหรอ

ก่อนหิรัญกฤษฎิ์จะผันตามจังหวะการวิ่งของเด็กคนนั้น หันไปเจอมารดาเด็กคราวนี้ความเลวร้ายมันยิ่งกว่าถูกมัจจุราชควักหัวใจ เมื่อสบตาสีวอลนัตที่เบิกตากว้างกับเรื่องบังเอิญเหมือนสวรรค์ลงโทษในค่ำวันนี้

หิรัญแสยะยิ้ม เป็นรอยยิ้มเย้ยหยันก่อนจะเลื่อนสายตามองเด็กผู้หญิงที่เกาะขามารดาอยู่ ในเวลาอันสั้นปราการที่เขาสร้างขึ้นมากพอจะเปลี่ยนสีหน้าตะลึงงันให้เป็นเวทนา

เวทนาสองแม่ลูกนั่น

และยิ่งเห็นคนเป็นแม่เอาตัวบังลูกสาว เขาก็ยิ่งอยากสมเพชให้สาสมกับที่ตนเองถูกกระทำไม่สิ ต้องเรียกว่าความโง่ต่างหาก

หิรัญเอียงคอเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วก่อนจะยิ้มเหมือนปีศาจ สองเท้าก้าวแช่มช้าลดระยะห่าง สร้างความกดดันให้สองแม่ลูก

โดยเฉพาะเด็กน้อยที่ยังตามผู้ใหญ่ไม่ทัน วณาคิดว่าความผิดของเธอกำลังจะทำให้คุณแม่ขาลำบากแล้ว คุณลุงหน้าดุจะทำโทษคุณแม่แล้ว จึงอยากออกตัวปกป้อง รับผิดชอบความผิดแต่เพียงผู้เดียว

เพียงแต่ว่าต่อให้ใช้แรงมากแค่ไหน ก็ไม่อาจหลุดพ้นจากมือของคุณแม่ ไหนเลยจะวิ่งไปขวางปีศาจได้ แต่เมื่อเงยหน้ามอง ความกล้าอันบริสุทธิ์ก็หดหาย

คุณลุงน่ากลัวอีกแล้ว

วณายอมหลบซ่อนอยู่หลังมารดาแต่โดยดี เผยเพียงดวงตาสีเงาข้างเดียวมองอันตรายเบื้องหน้าที่บัดนี้หยุดอยู่ตรงหน้าคุณแม่แล้ว

"ฮึ" เสียงแค่นหัวเราะทำเอาวณาสะดุ้งโหยง กำชายเสื้อมารดาไว้มั่น"ลูกชู้สินะ"

"คุณหิรัญ" วรัมกล่าวเสียงสั่น

หิรัญกระตุกมุมปากไม่หวั่นต่อสายตาเขม็งของอดีตคนรักเลยสักนิด มีแต่จะสมเพชมากขึ้น "แทงใจดำสินะ"

ใช่ วรัมคืออดีตคนรักที่เป็นความโง่เขลาที่สุดในชีวิตหิรัญกฤษฎิ์ แต่นั่นมันอดีตเท่านั้น อดีตที่ไม่มีผลต่ออนาคต เขาถึงยืนหยัดต่อหน้าอีกฝ่ายได้โดยไร้ความเจ็บปวด

พรสวรรค์ที่เขาเผลอมีเมตตาชมลูกชู้ เด็กนั่นก็คงจะวาดบิดาที่รักยิ่ง

ก่อนจะหลุบมองเด็กคนนั้นอีกครั้ง แล้วก็ลากสายตามองแม่เด็ก เขามองอย่างหมิ่นเกียรติตั้งแต่หัวจดเท้าเท้าจดหัว

"เธอกล้าเก็บลูกชู้ไว้ นับถือใจจริง ๆ"

หิรัญผรุสวาทว่าแค่นั้นก่อนจะเดินจากไป โดยไม่รู้ว่าดวงตาคู่คมแปรสภาพเป็นคมมีดกรีดลงกับหัวใจของวรัมลึกมากแค่ไหน

-------------------------------------------------------------------------

"หนูขออะไรคุณแม่หนึ่งข้อนะคะ"

"ครับ"

"ถ้าคุณพ่อ" เสียงใสแจ๋วของลูกทำให้การยลยินเสียงของเขาราวกับห่างออกไปเมื่อโยงเข้าเรื่องของหิรัญ "อย่าบอกความลับคืนนี้ให้คุณพ่อฟังนะคะ"

"ครับ" เขากล้ำกลืนความรู้สึกผิด

"วณาขอคุณลุงเป็นคุณพ่อดีมั้ยคะ"

"" คราวนี้เหมือนวิญาณถูกกระชากออกจากร่าง หูที่รับเสียงอย่างดีอื้อชั่วขณะ ส่งผลต่อความคิดรวนเหมือนคอมพิวเตอร์ที่หมดอายุการใช้งานแสดงผลล่าช้า สุดท้ายขาวโพลนไม่ประมวลผลใด ๆ

จนได้ยินถ้อยคำเร่งและแรงเขย่าช่วงเอวจากลูก วรัมจึงกลับมามีสติอีกครั้ง

"ไม่ดีเหรอคะคุณแม่" ความมั่นใจที่คิดว่าคุณแม่ต้องอนุญาตแน่แท้ผันเปลี่ยนเป็นความไม่มั่นใจ

"ทำไมล่ะครับ"

และหากได้อธิบายสิ่งที่อยู่ในหัวกับสิ่งที่หัวใจกำซาบได้ ท่านอาจเปลี่ยนใจอนุญาตให้เลื่อนสถานะกับคุณลุงก็ได้ "คุณลุงปลอดภัย วณาอบอุ่น พวกเราเล่นแล้วมีความสุข"

"เล่นกับเพื่อน ๆ กับคุณปู่หนูมีความสุขมั้ย"

"มีค่ะ" ความดีใจปรากฏในห้วงอารมณ์ของเด็กหญิงอีกครั้งครั้นตีความว่าใกล้สำเร็จแล้ว จนละเลยเสียงสั่นเครือของผู้ใหญ่

"แล้วหนูอยากขอเป็นคุณพ่อด้วยหรือเปล่า"

วณารู้สึกเหมือนตกจากที่สูง เสียงก็หงอยตาม ทั้งนี้ทั้งนั้นการขออนุญาตจากผู้ปกครองถือว่าเป็นเรี่องที่เด็กจะต้องรับฟังแม้ว่าไม่อาจเข้าใจเต็มร้อยก็ตาม

คุณครูบอกว่าคุณพ่อคุณแม่หวังดีกับลูกเสมอ ตั้งแต่เป็นลูกของคุณแม่ วณาสัมผัสได้อย่างแจ่มแจ้ง เธอโชคดีกว่าใคร ๆ ในห้องเรียนที่พร่ำบอกว่า คุณแม่ของเพื่อนบางคนให้ความรู้สึกนี้ไม่ได้

"ไม่เหมือนกันสักหน่อยค่ะคุณแม่"

"นั่นคือคำตอบครับ"

"วณาไม่เห็นเข้าใจเลยค่ะ"