ทนายความเป็นอาชีพที่ไม่มียศถาบรรดาศักดิ์ใด ๆ ไม่มีอำนาจที่จะไปให้ คุณให้โทษใครได้ ต้องยอมรับว่าเมื่อพูดถึงทนายความ คนจำนวนไม่น้อยที่มองว่า ทนายความคือคนกะล่อน เป็นพวกวิ่งเต้นทางคดีความ เป็นพวกหากินกับโรงศาลใน ทางไม่สุจริต ในขณะที่เป็นความจริงอีกเหมือนกันว่าใครก็ตามที่ต้องเป็นความกันในศาลหรือ จำเป็นต้องใช้สิทธิศาลไม่ว่าจะเป็นอาชีพใด ผู้พิพากษา ทหาร ตำรวจ นักการเมืองหรือชาว บ้านธรรมดาทั่วไปก็ต้องใช้บริการจากทนายความทั้งนั้น อีกทั้งยังมีกฎหมาย บังคับว่าคดีอาญาที่มีอัตราโทษประหารชีวิตหรือคดีที่ผู้ต้องหามีอายุไม่เกิน ๑๘ ปี ก่อนถามคำให้การให้พนักงานสอบสวนถามผู้ต้องหาว่ามีทนายความหรือไม่ ถ้าไม่มี ให้รัฐจัดหาทนายความให้ คดีที่มีอัตราโทษจำคุกก่อนการถามคำให้การให้พนักงาน สอบสวนถามผู้ต้องหาว่ามีทนายความหรือไม่ ถ้าไม่มีและผู้ต้องหาต้องการทนายความ ให้รัฐจัดหาทนายความให้ อาชีพทนายความจึงเป็นวิชาชีพที่มีความรับผิดชอบต่อชีวิต และทรัพย์สินของผู้อื่น แต่ทนายความในบ้านเราได้รับค่าตอบแทนที่ดูจะไม่ได้สัดส่วน กับหน้าที่และความรับผิดชอบสักเท่าใด คนจำนวนไม่น้อย (โดยเฉพาะคนไทย) จะรู้สึกไม่ค่อยดีกับทนายความที่คิดค่าปรึกษาไม่ว่าจะเป็นรายชั่วโมงหรือแบบเหมาจ่าย เพราะคิดว่าเป็นเรื่องเล็กน้อยปรึกษาแค่นิดหน่อยไม่น่าจะต้องคิดเงินกัน คนไทย (จำนวนมาก)ไม่รู้สึกว่าการได้รู้ในสิ่งที่ตนไม่รู้นั้นมีมูลค่ามากแต่ไหน จึงไม่อยากจ่าย ค่าปรึกษา ลูกความบางรายโทรศัพท์ปรึกษาเป็นนานสองนานตึก ๆ ตื่น ๆ ยังโทร มาอีกพอเรียกค่าปรึกษาก็ไม่อยากจ่ายเพราะมีความรู้สึกว่าทนายความคิดเล็กคิดน้อย ปรึกษาแค่นี้ก็คิดเงิน บางรายนัดไปเลี้ยงข้าวแล้วปรึกษาเสียสามสี่ชั่วโมงเพราะถือว่า เลี้ยงข้าวแล้วไม่ต้องจ่ายอะไรอีก