รายละเอียด : หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง เล่ม 8 ตอน บัลลังก์วสันต์อรุณแดง

"กระหม่อมบังอาจถาม ภรรยาของกระหม่อมที่มาร่วมงานชมบุปผาอยู่ที่ใดพ่ะย่ะค่ะ" เอ้อร์กัวค่อยๆ ลุกขึ้นยืน และถามสิ่งที่เขากังวลที่สุดทันที โดยไม่คิดรักษามารยาท
"บังอาจ! ไร้มารยาท!" นางกำนัลในชุดชมพูตะคอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เบิกตากว้างตกใจกับกิริยาไม่เหมาะสมของบัณฑิตหนุ่ม ราวกับเขาเพิ่งฆ่าคนไป
"ฮึ..ไม่เป็นไร ข้าบอกแล้วไม่ต้องมากพิธี" เสียงหัวเราะเบาๆ จากหลังม่านดังขึ้นพร้อมเสียงหวานใส
"..ขอบพระทัยองค์หญิง กระหม่อมเพียงเป็นห่วงภรรยามากจึงเสียมารยาทไป ขอองค์หญิงโปรดอภัย" เอ้อร์กัวรีบแก้ตัว
"ข้าเข้าใจ เพียงแต่ภรรยาของบัณฑิตตำแหน่งเล็กๆ ข้าไม่ทันได้สังเกตจริงๆ ว่านางไปที่ใดแล้ว ต้องขออภัยบัณฑิตหลี่ด้วย"
คำพูดนั้นราวกับมีดที่เชือดเฉือน เอ้อร์กัวรับรู้ได้ทันทีว่าเขากำลังถูกหยามเกียรติอย่างจงใจ นางเป็นผู้เรียกเขามาที่นี่ และปล่อยให้เขารอคอยอยู่นานจนมืดค่ำ แต่กลับกล้าโกหกว่าไม่รู้จักเขาและภรรยา ทั้งที่ความเป็นจริงนางคงตามสืบเขาจนทะลุปรุโปร่งแล้ว
"ไม่ต้องกังวล ภรรยาของเจ้าน่าจะกลับบ้านไปแล้ว ข้าไม่ได้รั้งผู้ใดให้อยู่ชมดอกไม้ด้วยกันกับข้า" องค์หญิงจงหลิงเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไปจึงเอ่ยขึ้น แต่ประโยคของนางก็ฟังคลุมเครือนัก
"..กระหม่อม.." เขาพูดไม่ออก หากว่ากันตามเหตุผล การพูดว่าลิลี่หายไปเป็นเพราะองค์หญิงก็ดูจะกล่าวหาเกินไป
"ข้าไม่ได้รั้งผู้ใดให้อยู่ชมดอกไม้ด้วยกันกับข้า..ยกเว้นเจ้า"
"..!" เอ้อร์กัวสัมผัสได้ถึงความผิดปกติในน้ำเสียงหวานใส แต่ก็ไม่อาจคาดเดาได้ว่าองค์หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนี้ต้องการอะไรจากเขา บัณฑิตหนุ่มจึงทำได้เพียงก้มหน้าเงียบเชียบ ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร กับคำเกี้ยวเกินควรขององค์หญิงสูงศักดิ์
เสียงหลังม่านหยอกล้อเขาพร้อมเสียงหัวเราะแผ่วเบาราวกับสาวน้อย
"..." เอ้อร์กัวขมวดคิ้วแน่น คราแรกเขาคิดว่าเข้าใจผิดไป แต่ยามนี้ เขามั่นใจมากว่าเขากำลังถูกเกี้ยว
เขาเองแม้จะยากจน ทว่าก็นับเป็นหนุ่มหน้าตาดีของหมู่บ้านทุ่งแดง การถูกสตรีเกี้ยวเล่นเป็นเรื่องที่เขาคุ้นชิน แต่เขายังไม่ค่อยแน่ใจว่าองค์หญิงจะเกี้ยวเขาจริงหรือมีแผนอื่นอีก