รายละเอียด : รสหวาน ณ กลางใจ

ครืด ๆ ๆ เสียงมือถือของหญิงสาวที่ตกบนพื้นสั่นครืดเหมือนนาฬิกาปลุกน่ารำคาญ นนท์ปวิศจิปาก เอื้อมมือเก็บเครื่องมือสื่อสารของคนใต้ร่าง คาดโทษลูกพี่ลูกน้องในใจที่โทร. มาไม่รู้เวล่ำเวลา
“หนูเทียนโทรมา จะรับมั้ย หรือจะเคลียร์ปัญหาที่คุณสร้างไว้กับผม”
รมณรสมองพ่อของลูกด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ไม่ว่าจะสะสางปัญหาเก่าหรือใหม่ อย่างไรเสียผลลัพธ์มันก็ชัดอยู่แล้วว่าเธอไม่มีวันชนะเขา
“น้องจันทร์อาจจะตื่นแล้ว”
“เหรอ” ชายหนุ่มไม่ค่อยเชื่อนัก เธอออกมาหาเขายังไม่ถึงชั่วโมง ก้อนจันทร์จะนอนกลางวันน้อยขนาดนั้นเชียวหรือ
“รสอยู่กับพี่ ว่าไงหนูเทียน” เขาถามทันทีเมื่อกดรับสาย
“เฮียเหรอ น้องจันทร์ตื่นแล้ว ร้องหาแม่อย่างเดียวเลย บอกพี่รสให้กลับมาดูหน่อย แกร้องไม่หยุดเลยเนี่ย” เทียนหอมรีบรายงาน หากเดาไม่ผิด น้องจันทร์น่าจะฝันร้ายจนตกใจตื่น
“แม่จ๋า แม่ปายหนาย ฮึก ฮือ” เสียงสะอื้นเล็ดลอดเข้ามาพาหัวใจดวงโตสั่นไหว อยากจะทะลุโทรศัพท์เข้าไปกอดปลอบ ไม่พอยังอิจฉาสาวสวยใต้ร่างเพราะลูกเอาแต่ร้องเรียกหาเธอ ไม่มีคำว่า ‘พ่อ’ อยู่ในนั้นเลย
————————————————
“น้องจันทร์จะเอากระเป๋าแม่ไปไหนคะ” รมณรสเอ่ยถามทันที
“ในนี้มียุปพ่อ พ่อม่ายมีโผม” เจ้าก้อนเปิดกระเป๋า หยิบรูปที่แม่ชอบเอามาให้ดู ร่างสูงหนาของนนท์ปวิศที่อาบน้ำเสร็จพอดีได้ยินลูกสาวพูดว่าเขาไม่มีผม รีบชะโงกมองตัวเองในกระจก ผมเผ้าเขายาวจนมัดเป็นทรงน้ำพุได้ จะไม่มีได้อย่างไรกัน
“พ่อขา พ่อไม่มีโผม” ยัยหนูเอารูปถ่ายของบิดาสมัยเรียนมหาวิทยาลัยปีสองมาเปรียบเทียบกับคุณพ่อตัวจริงเสียงจริง นนท์ปวิศนั่งลงปลายเตียงดูรูปตัวเอง เขาหัวเราะขบขัน
“ตอนนั้นพ่อตัดทรงสกินเฮดครับ มันมีผมอยู่นะ น้องจันทร์ลองดูดี ๆ สิคะ” ยัยตัวตุ่นดูรูปภาพอย่างพิจารณาก่อนจะแหงนหน้ามองบิดา นิ้วป้อมชี้ข้างศีรษะ
“ตงนี้ม่ายมีโผม”
“มีค่ะ เดี๋ยวมันก็ยาวเหมือนหน้าม้าแบ๊ว ๆ ของก้อนจันทร์ไงลูก” คุณพ่อทรงผมไถข้างเปิดหน้าม้าแหว่งของลูกน้อย จุมพิตหน้าผากเกลี้ยงเกลา เจ้าก้อนรู้งานหอมแก้มสากฟอดใหญ่
“หนูเอารูปไปคืนแม่นะคะ ให้แม่เก็บไว้ ถ้าไม่มีรูปพ่ออยู่ในกระเป๋าแม่จะดุเอานะคะ”