รายละเอียด : วาดใจ

วาดใจเป็นรับ..และเป็นรับผู้ที่ผิดหวังกับความรักมามาก และแน่นอนว่ามันต้องเป็นความลับ ความลับของพนักงานเงินเดือนธรรมดา หน้าตาธรรมดา นิสัยธรรมดา แต่ความไม่ธรรมดาของเขานั้นกลายเป็นข่าวแพร่สะพัดไปทั่วทั้งบริษัท แม้แต่รองประธานยังต้องมองหน้าเขาพร้อมแสยะยิ้มอย่างสมเพช

'พี่วาดเป็นเกย์'

'อุ๊ย จริงป่ะ นี่เห็นว่าพี่วาดก็หล่อดี ตัวก็โต กล้ามก็โต ไม่คิดเลยนะว่าจะเป็นเก้งอะ'

'เสียดายจังเนอะ'

เสียดายอะไรกันล่ะ..การที่เขาจะเป็นเกย์ มันใช่เรื่องน่าเสียดายหรือไงกัน

ทำไมต้องทำเหมือนเขาเป็นตัวตลก

การเป็นเพศที่สามมันทำให้คุณค่าความเป็นมนุษย์ในตัวเขาลดลงด้วยหรือเปล่า

มันเลวร้ายมากขนาดนั้นเลยเหรอถึงได้ถูกปฏิบัติแบบนี้

วาดใจไม่ได้อยากต่อว่าตัวเองเลยสักนิด แต่คำติฉินนินทาเหล่านั้นที่ลอยมาตามลมมันเหมือนกับใบมีดพันเล่มที่กวัดแกว่งอยู่ตามทางที่เขาเดิน และวาดใจเจ็บปวดกับมันจนไม่อยากจะทนฟังแม้แต่คำเดียว

"ผมช่วย"

ไม่มีใครอยากช่วยหรอกวาดใจ มีแต่คนที่จะเข้ามาเยาะเย้ยนายทั้งนั้น

"ถ้านายจะเข้ามาหัวเราะเยาะฉันก็รีบทำเถอะ..ฉันรู้ว่าที่หมอนั่นพูดถึงฉันมัน..น่าสมเพช"

"ไม่ใช่นะครับ"

....

"ผมตั้งใจมาช่วยเพราะเป็นห่วง หากคุณไม่อยากฟัง ผมก็จะทำให้ไม่ได้ยิน"

เป็นห่วงเหรอ

บนโลกนี้ ไม่มีใครห่วงนายจริงๆหรอกวาดใจ.