รายละเอียด : งะยันนิกยวกตอง

  ผมเดินขึ้นไปสุดเนิน แล้วหย่อนกันนั่งลงบนพื้นกลางทางอย่างอ่อนแรงความหวังเลื่อนลอย ความคิดสับสนว้าวุ่น ตัดสินใจไม่ถูก ห่วงเพื่อน ๆ ก็ห่วงอาหารก็ไม่มีกินกันแล้ว นอกจากกินผักกูด ก็พอจะช่วยให้มีเรี่ยวแรงเพิ่มขึ้นอีกหน่อย ผมยกขวดน้ำขึ้นจิบ เหลือไม่ถึงครึ่งขวด แกะขนุนป่าลูกเท่ากำปั้นกินลูกหนึ่ง กินด้วยความหิวรสชาติเปรี้ยวนำ อร่อยสู้ตันที่ชะนีแบ่งให้ไม่ได้ฝืนกินไปอีกหลายคำจนหมดไปครึ่งลูกเริ่มเปรี้ยวจึงเก็บที่เหลือห่อใส่ถุงพลาสติกยัดใส่ช่องเล็ก ๆ ที่เป้หลัง จิบน้ำตามเล็กน้อย ดื่มมากไมได้เดี๋ยวน้ำหมด