รายละเอียด : วิมลักมากล้ำ

“ฉันรอได้ ฉันรอเก่งนะ รอมาสี่ปีแล้วจะรออีกหน่อยก็ไม่เห็นเป็นไร แต่หนูจะให้ฉันรอถึงสี่สิบเลยหรือ”
“คุณชายแก่แล้วตัดพ้อเก่งจังเลยนะครับ ทีก่อนหน้านี้ล่ะประหยัดคำพูด ประหนึ่งว่ากลัวดอกพิกุลจะร่วงจากปาก”
ณภพ พ่อค้าขนมไทยช่างเจื้อยแจ้วกุมหัวใจหม่อมราชวงศ์ผู้สุขุมและเพียบพร้อมตลอดมา ทว่าไม่เคยมีโอกาสได้เผยถ้อยคำจากใจ นกที่เลี้ยงไว้ยังร้องซี่ซิบ ทุกคืนวันราวกับทำนายว่าชายก้อง จะได้มีคู่ครองเมื่ออายุสี่สิบเข้าจริง
งานนี้ประวิงเวลาไปก็พลาดโอกาสที่จะได้เติมเต็มความกระชุ่มกระชวยให้กับหัวใจ ไฉนจะต้องทำแชเชือน ขอเลื่อนสถานะเป็นหวานใจด้วยคารมคมคาย
ขายขนมมาก็ตั้งนาน ยังไม่เคยพบพานสิ่งใดหวานเท่าปากคุณชายเช่นนี้แล้วณภพจะทนใจแข็งได้อีกนานได้อย่างไร
เพราะเพียงแค่ได้ชิดใกล้ ไฟมันก็จุดติดเสียแล้ว