รายละเอียด : ฤทัยเทวา เล่ม 1 (ฟรี)

Chapter 1 จักรสำริด
แพรพรรณวิ่งขึ้นบันไดไปจนถึงห้องนอนตัวเอง เธอก็รีบเปิดประตูห้องเอาของฝากวางไว้บนโต๊ะทำงาน ขณะที่กำลังจะหมุนตัวออกจากห้องก็ได้ยินเสียงดังมาจากข้างหลัง เป๊าะ!
เธอหันไปดูทันที
“เฮ้ย!” เธอตกใจยืนตะลึงค้าง เมื่อเห็นฝากล่องของฝากเปิดอ้าออกพร้อมกับใบจักรในกล่องค่อยๆ ลอยขึ้นมาอยู่กลางอากาศ
ฉับพลัน! ใบจักรก็หมุนวนติ้วๆ พร้อมกับเปล่งแสงสีรุ้งออกมา แล้วสรรพสิ่งรอบๆ ตัวแพรพรรณก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป รอบๆ ตัวเต็มไปด้วยผู้คนแต่งกายงดงาม แต่ละคนมีแสงรัศมีสีเงินจางๆ ระยิบระยับล้อมรอบร่างกายเอาไว้ ผู้คนเหล่านั้นวิ่งวุ่นขวักไขว่กันไปหมด
“เอ๊ะ  อะไรกันเนี่ย?” แพรพรรณมองตามคนเหล่านั้นอย่างงุนงง
“ทางนี้ไม่มี”
“ทางนั้นมีหรือไม่?”
“ทางนั้นล่ะพบรึไม่?” เสียงอึงอลดังก้องไปทั่วประหนึ่งดั่งว่าพวกเขาเหล่านั้นกำลังตามหาอะไรซักอย่างกันอยู่
“พวกเจ้าหาเจอรึยัง?” เสียงถามก้องกังวานทรงอำนาจดังมาจากผู้ชายคนหนึ่งซึ่งสวมอาภรณ์สีแดงอ่อน รอบๆ ตัวชายคนนั้นเปล่งรัศมีสีแดงทับทิมเจิดจ้า แล้วผู้คนที่วิ่งขวักไขว่กันอยู่ต่างก็พากันหมอบลงกับพื้น
“ขอเดชะองค์เทวะ พวกข้าเพียรหาแล้วแต่ก็ไม่พบจักรอัคคีเลยพระเจ้าข้า”  ผู้ชายคนหนึ่งที่หมอบอยู่ใกล้กับชายผู้ซึ่งมีรัศมีสีทับทิมบอกด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
“ช่างเถอะเรื่องจักรอัคคีเดี๋ยวค่อยหาต่อ ตอนนี้มีเรื่องสำคัญกว่า พระศุกร์กำลังจะเสด็จมาที่นี่ พวกเจ้าเตรียมการต้อนรับพระองค์เร็วเข้าเถิด” ชายผู้สวมอาภรณ์สีแดงอ่อนสั่งแล้วก็หมุนตัวเดินลับตาไป
“เอ๋!..องค์เทวะ จักรอัคคี พระศุกร์...” แพรพรรณได้แต่งุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน ฉับพลัน! ก็มีเสียงดัง เป๊าะ!
เธอสะดุ้งเฮือก “เอ๊ะ!”
ไม่มีผู้คนแต่งกายงดงามระยิบระยับอีกแล้ว มีแต่ห้องนอนของตัวเอง เธอมองไปรอบๆ ห้องอย่างงุนงง “เมื่อกี้นี้มันอะไรหว่า?”
แล้วพอมองไปที่โต๊ะทำงาน กล่องของฝากยังวางอยู่ที่เดิม ฝากล่องก็ไม่ได้เปิดออก
“อะไรกันเนี่ยฉันฝันกลางวันรึไง?” เธอถามตัวเองพลางนิ่งคิด แล้วก็ตอบเองว่า “ก็ไม่ได้หลับซักหน่อยจะฝันได้ไงล่ะ”
“เอ...หรือว่าจะเห็นภาพหลอนกันนะ” เธอคิดหาเหตุผลอย่างงงๆ แล้วเธอก็ว่าตัวเองทันที “โอ้ยตาย...ท่าจะบ้าแล้วเราเนี่ย”
ครั้นพอนึกขึ้นได้ว่า “อุ้ย!...คุณพ่อคุณแม่รออยู่นี่น่า”
เรือนร่างระหงก็รีบลงไปข้างล่างทันที
พอไปถึงโต๊ะรับประทานอาหาร ดร.พันกับคุณหญิงแพรทองนั่งรออยู่แล้ว แพรพรรณจึงรีบไปนั่งข้างแม่
“ช้าจังเลยลูกมัวทำอะไรอยู่ล่ะ” คุณหญิงต่อว่าไม่ได้คิดจะดุจริงจัง แพรพรรณจึงรีบประจบว่า “อย่าดุนักซิคะคุณแม่ เดี๋ยวจะแก่เร็วนะคะ”
“เดี๋ยวเถอะ  ยัยพรรณนี่ ดูพูดจาเข้าซิ แก่แดดใหญ่แล้วนะเรา” คุณหญิงแกล้งดุแล้วเงื้อมือจะตีลูก ดร.พันจึงรีบหันไปสั่งคนรับใช้ว่า “เอ้า  ตักข้าวได้แล้วล่ะ มัวชักช้าเดี๋ยวคุณหญิงจะกลายเป็นนางยักษ์ไปซะก่อน”
แล้วเขาก็หันไปยิ้มล้อภรรยา ทำให้คุณหญิงเบนเข็มไปตีแขนสามีแทน เพี๊ยะ!
“นี่แน่ะ! คุณนี่ล่ะก็...”  คุณหญิงค้อนขวับ
“อู้ย! ผมเจ็บนะคุณ”  ดร.พันรีบลูบแขนตัวเองใหญ่