รายละเอียด : หลงภพในพม่า

*“หม่อมฉันคงจำเป็นต้องไปแล้วหนา” เมื่อได้ยินเสียงเธอเอ่ย พระหัตถ์กุมมือเล็กไว้แน่น
*“ใยต้องไปเล่า มิไปมิได้ดอกฤา เจ้าก็รู้ว่าพี่นั้นรักเจ้ามากเพียงใด” เจ้าชายมังลอกทรงกันพระแสง
*“มิไปมิได้เพคะ”
*“นั้นรอพี่อีกไม่นานดอกหนา พี่จะตามเจ้าไป”

**เมื่อเจ้าได้จากลา ยอดกานดามิห้วนคืน
อกตรมยากจะลืม ทุกข์ระทมชอกช้ำใจ
อยากจะตายตามเจ้า คะนึงเฝ้ามิสนใคร
รอคอยพบกันใหม่ อีกไม่นานนวลอนงค์