รายละเอียด : เชลยรักชายาท่านแม่ทัพ เล่ม 2 (เล่มจบ)

 “ม่านเหมย”
หยางเฉินเอื้อมมือไปจับมือนางขึ้นมาวางทาบทับลงบนหน้าอกซ้ายของเขา

“ดวงใจดวงนี้ ก่อนที่ข้าจะได้พบเจ้า มันช่างด้านชาและไร้ซึ่งความรู้สึกใด ๆ แต่นับตั้งแต่ข้าได้พบกับเจ้า เจ้าก็ได้มาสอนให้หัวใจดวงนี้ของข้า ไม่ใช่หัวใจที่ด้านชาอีกต่อไป เจ้ามาสอนให้มันได้รู้จักกับคำว่าโกรธ คำว่าโมโหเวลาที่เจ้าดื้อ เจ้ามาสอนให้มันรู้จักคำว่ากังวลใจ ว้าวุ่นใจ เวลาที่เจ้าหายไป เจ้ามาสอนให้มันรู้จักคำว่าเป็นห่วง คำว่าห่วงใย เมื่อรู้ว่าเจ้าต้องอยู่ในอันตราย เจ้ามาสอนให้มันรู้จักคำว่าหวง เมื่อเห็นเจ้าอยู่ใกล้กับชายอื่น”

ม่านเหมยเมื่อได้ฟังเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาและตั้งใจฟังคำพูดของหยางเฉิน

“และที่สำคัญ ม่านเหมย....เจ้ามาสอนให้หัวใจดวงนี้ของข้าได้เรียนรู้กับคำว่า...รัก คำว่ารักที่ข้าไม่เคยได้เรียนรู้มันมาก่อน”

หยางเฉินยกมือข้างหนึ่งขึ้นปัดไรผมที่ปกคลุมใบหน้าของม่านเหมยออกและค่อย ๆ วางมือลงที่ข้างแก้มของนาง นิ้วชี้เรียวยาวค่อย ๆ ลูบลงไล่ไปตามคิ้วของนางและหยุดลงที่หางคิ้ว นิ้วหัวแม่มือที่วางอยู่ที่คางค่อย ๆ เลื่อนขึ้นวางลงที่ริมฝีปากของนาง และลูบสัมผัสอย่างแผ่วเบา หยางเฉินมองไปที่ใบหน้าเล็กที่เขาจับอยู่นั้นด้วยสายตาอันอ่อนโยน รักใคร่ และหวงแหน เขาไม่อยากให้ใครได้มีโอกาสได้สัมผัสนางเช่นนี้ อย่าว่าแต่ใบหน้าของนางเลยแม้เพียงแค่ปลายผมของนางเขาก็ไม่อยากให้ชายอื่นใดได้สัมผัสมัน หยางเฉินมองไปที่ดวงตาคู่งามนั่นอีกครั้ง

“ม่านเหมย ข้า.......”