รายละเอียด : เจ้าหงิญ (พิมพ์ครั้งที่ 30)

  'สุนทรพจน์'บินหลาสันกาลาคีรี ในคืนพระราชทานรางวัลซีไรต์มีบางคนถามว่า ทำไมข้าพเจ้าจึงมัวแต่เล่านิทานหลอกเด็กในวันที่ความโศกเศร้าแผ่คลุมทั้งหุบเขาสันกาลาคีรีแดนที่ข้าพเจ้าเติบโตขึ้นมาในความเป็นจริง โลกนี้เคยมีแม่มดหรือ?ในความเป็นจริง ใครบ้างเชื่อว่าสามารถใช้สายรุ้งไปรบกับปืน และได้ชัยชนะนิทานของข้าพเจ้าไม่เพียงหลอกเด็ก ทั้งยังหลอกตัวเองสิ่งที่เกิดที่สันกาลาคีรีเป็นปัญหาใหญ่และข้าพเจ้าก็ร้องไห้ไปกับผู้สูญเสียบางทีการเล่านิทานก็เป็นการร้องไห้อย่างหนึ่ง ร้องเพื่อให้ตระหนักยินว่า บัดนี้แทบจะเลยเวลาของเราทุกคนใช่ พวกเราทุกคนนิทานไม่ใช่เรื่องหลอกเด็ก แต่การให้ความสำคัญผิดๆ กับชีวิตต่างหากที่หลอกผู้ใหญ่อย่างเรานานแค่ไหนแล้วที่เราไม่รู้จักความรัก นานแค่ไหนที่เราละเลยความอ่อนโยน นานแค่ไหนที่เรานับถือความโลภ นานแค่ไหนที่เด็กไม่อาจสื่อสารกับผู้ใหญ่ในบ้าน นานแค่ไหนที่ไม่มีใครคุยกับใครโดยไม่พูดเรื่องเงิน ฯลฯสิ่งเหล่านี้มิใช่หรือที่เป็นแม่มดตัวจริง และได้ลงมือสาปพวกเราตั้งนานแล้วข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่า ปัญหาที่สันกาลาคีรีแก้ได้ ข้าพเจ้าเชื่อมั่นว่า ปัญหาความรุนแรงในโลกนี้แก้ได้ เริ่มต้นจากนิทานที่ไม่ได้หลอกเด็ก แต่ถ่ายทอดและปลูกฝังความรัก ความอ่อนโยนเพื่อความรักจะนำสู่การรู้จักความพอเพียง รู้จักตัวเอง รู้จักคนอื่น กระทั่งโลกกลมกลืนไม่มีความเป็นคนอื่น ไม่มีตัวเองเจ้าหงิญของข้าพเจ้าเป็นเจ้าหญิงในนิทานก็จริง แต่อย่างน้อยเธอก็ไม่ได้เอาแต่นิทรา