รายละเอียด : คืนนี้...เป็นของเรา

 “จะไปไหนนิ้ง”
“เฮือก!” ร่างบางสะดุ้งวูบ อรุณตื่นตอนไหนกัน!
“ทำไมทำหน้างั้นอะ ตกใจอะไร” อีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาใกล้ในระยะหายใจรดต้นคอ
“ก็...” อึกอักทั้งดวงตาไหววูบ เธอห่อไหล่รีบกระทดกายห่างกำชายผ้าห่มแน่นข่มความรู้สึกประดักประเดิดระคนขัดเขินเอาไว้สุดกำลัง แต่แล้วก็ต้องตีหน้ายุ่งให้กับคนหน้าไม่อายที่ลุกขึ้นนั่งโดยไม่สนใจว่าตรงไหนจะแลบออกมาจากชายผ้าห่มบ้าง
แม้จะมองเห็นเพียงหางตาทว่าก็รับรู้ได้ถึงรูปร่างลักษณะและขนาดถนัดชัดเจน ครั้นจะกล่าวเตือนก็กระดากปาก ผ้าห่มมีผืนเดียวเกรงจะถูกแย่งไปจึงทำได้เพียงบังคับลูกตาและสมองให้มองในสิ่งที่ควรมอง คิดสิ่งที่ควรคิด แต่ก็ฟุ้งซ่านจนไม่รู้ว่าต้องพูดหรือตอบโต้อีกฝ่ายอย่างไร เธอเงียบอยู่หลายชั่วอึดใจ
“ก็อะไร...ทำไมหืม” ตาคมหลุบมองกันด้วยสายตากรุ้มกริ่มทำเอาแก้มสาวร้อนวูบ
“ก็...ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไงเล่า!” เธอโผงออกไปอย่างไว้เชิงแล้วโบกมือไล่ “หันหน้าไปทางอื่นเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
ทว่าเขากลับเลิกคิ้วใส่สีหน้าใสซื่อแต่นัยน์ตาระริกไหวคล้ายกำลังขบขันกึ่งล้อเลียน “ทำไมต้องหันอะ”
“อุล!” คนโดนล้อถลึงตาปั้นหน้าปึ่งแต่อรุณก็ยังไม่หยุด
“เราเห็นหมดแล้วล่ะ อร่อยด้วย”
เผียะ! อดทนไม่ไหวจึงพลั้งมือฟาดต้นแขนกำยำไปหนึ่งครั้งทำเอาเขาสะดุ้งวูบ
“โอ๊ะ! ซี๊ดดด” คนหน้าเบ้ซูดปากทั้งลูบแขนปอยๆ “มือหนักชะมัด”
ดวงตากลมหวานไหววูบให้กับรอยประทับฝ่ามือแดงเด่นหราบนต้นแขนกำยำ ความขัดเขินทำให้เธอกระทำการเกินกว่าเหตุ นึกสงสารเขาอยู่เหมือนกันแต่พอเหลือบเห็นแววตาคู่คมพราวระยับไร้สำนึกก็รู้สึกสงสารตัวเองมากกว่า