รายละเอียด : สินธรภัทรทิรา

เพียะ! เพียะ! เพียะ! เพียะ!
ทันทีที่เป็นอิสระ ฝ่ามืออรหันต์ ก็ฟาดลงมาที่ใบหน้า
หล่อเหลาถึงสี่ทีซ้อน สินธรหน้าชา ก่อนจะใช้ลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เมื่อรับรู้รสเลือด ภัทรทิราเห็นหน้าเขา เป็นลูกวอลเลย์บอลหรือไง ถึงได้ตบเอาๆ
"พอใจหรือยัง"สินธรถาม พร้อมกับยื่นมือไปแกะผ้า ที่ผูกปากหญิงสาว แต่ภัทรทิราเบี่ยงหลบ แล้วกระชากผ้าออกเอง
"หลีกไปให้คนสับปลับ!"
"อะไรวะ"
"ไหนคุณบอกว่าจะปล่อยปอไปไง ทำแบบนี้ทำไม"
"ก็ปล่อยไปแล้วไง"สินธรตอบเสียงอ่อย
เพียะ! เพียะ!
ใบหน้าหล่อเหลาหันไปตามแรงตบ แก้มทั้งสองข้างชาดิก รับรู้รสเลือด ที่ซึมออกมาจากมุมปากอีกครั้ง
"ปล่อยเหรอ! รอจนเผ่ามา ถึงได้ปล่อย ก็ไม่ต่างกันหรอก"
"ไอ้เผ่ามันมาเร็วเองนี่ หมอกว่าจะไปส่งน้องพอดี"เสียงอู้อี้ที่เปล่งออกมาจากปากหนา ทำให้ร่างบาง ต้องตั้งใจฟังว่าเขาพูดอะไร
"วิว...หมอก...ขอโทษ...ได้ไหม"
"หึ! ขอโทษเหรอ เรื่องไหนก่อนดีล่ะ พอเถอะฉันเหนื่อย ถอยไปฉันจะกลับ!"
"ไม่เอาไม่ให้กลับ ไหนบอกว่าจะอยู่กับหมอกไง"
"อย่าตอแหล อย่ามาแทนตัวว่าหมอก ได้ยินแล้วคลื่นไส้"
"ท้องหรือเปล่าวิว!"
"ท้องบ้านแกสิ อะ..."ร่างบางสะดุ้งเฮือก เมื่อนึกขึ้นได้
ใช่วันนั้นเธอถูกเขาข่มขืน แล้วเธอก็ไม่ได้กินยาคุม ทำไมถึงโง่ซ้ำซากแบบนี้นะ มีสมองซะเปล่า เรื่องสำคัญแบบนี้ เธอลืมได้ยังไง
"วิว..."
"ถอยไป ฉันจะพาลูกกลับบ้าน"
"ไม่! วิวต้องรักษาคำพูดสิ"
"เหอะ! ที่นี้มาทวง หน้าด้าน"