รายละเอียด : ฉุดลากกระชากรัก

"คุณปล่อยนะ!"ร่างบางดิ้นหนี เมื่อถูกกอดรัดจากด้านหลัง มือเรียวแกะแขนเขาออกจากเอว รู้สึกโมโหและเขินอายในเวลาเดียวกัน เขาไม่มีสิทธิ์มาทำกับเธอแบบนี้
"ปล่อย! ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วย"ลันลดาขู่
"ไม่ปล่อยครับ เฮียจะไม่ปล่อยจนกว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง"อาคมตอบกลับ พร้อมกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น มีแรงดิ้นก็ดิ้นไปเขาจะรัดเธอไว้อย่างนี้
"คุยอะไรคะ ฉันบอกคุณไปหมดแล้ว ปล่อย!"บอกอย่างแสนงอน เมื่ออยู่ๆก็น้อยใจเขาขึ้นมา
"ป่านจะกลับกรุงเทพพรุ่งนี้เหรอครับ"อาคมตัดสินใจถามคำถาม แต่มันกลับให้เธอดิ้นมากขึ้น เขาไม่เคยสนใจเรื่องเธอเลยสักนิด ลันลดาคิดในใจ
"ค่ะ"ลันลดาตอบกลับ เธอแน่ใจว่าพูดเรื่องนี้กับลลนาแค่คนเดียว เขารู้ได้ยังไง ความลับไม่มีในโลก คำพูดนี้เป็นเรื่องจริง
อาคมสูดลมหายใจที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนในอ้อมแขนเข้าจนเต็มปอด ความใกล้ชิดที่เกิดขึ้น ทำให้หัวใจของเขายืนยันอย่างชัดเจน ว่าเขาชอบเธอ ไม่สิอันที่จริงต้องบอกว่ามากกว่าชอบ เขาตกหลุมรักเธอเลยด้วยซ้ำ มันไม่ได้เพิ่งเกิด แต่มันเกิดขึ้นมานานแล้ว สาเหตุที่เขาไปขโมยตัวเธอมา ส่วนหนึ่งเพื่อนายหญิง แต่อีกส่วนก็เพื่อตัวเอง เขาเฝ้ามองเธอมานาน ตั้งแต่สมัยที่เข้าไปเจรจาเรื่องของเผ่าเพชร แล้วก็ต้องบอกตัวเองให้ตัดใจ เมื่อเธอคือของต้องห้าม เพราะเธอเป็นคู่หมั้นของเจ้านาย จนกระทั่งเขาเจอเธออีกครั้ง อาคมไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะพาเธอมา
"ปล่อย!"ลันลดายังดิ้นรนขัดขืน มือบางทุบตีไปบนแขนแกร่ง หัวใจดวงน้อยเต้นผิดจังหวะ ความอบอุ่นจากแผงอกกว้าง ที่กระจายไปทั่วแผ่นหลัง มีผลกับอัตราการเต้นของหัวใจเหลือเกิน เมื่อใจไม่รักดีมันคอยจะเอนเอียงไปหาเขา