รายละเอียด : นิยายไร้ตอนจบ เล่ม 2 (เล่มจบ)

ลั่วหาน แทบกุมขมับเมื่อตนเองตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่ไม่คุ้นตา มันไม่ใช่ห้องรูหนูที่เขาเอาไว้ซุกหัวนอนและทำงาน
หากแต่เป็นห้องนอนโอ่อ่าดูสะอาดสะอ้านราวกับมีคนเช็ดถูดูแลให้อยู่เป็นประจำ ไหนจะเจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยที่เรียกเขาว่า ‘ท่านอาจารย์’ นี่อีก

“เจ้าบอกว่าชื่อเสวี่ยเหลียง?”

“ขอรับ” เด็กน้อยพยักหน้าหงึกๆ พร้อมมองผู้เป็นอาจารย์ด้วยสายตาเปล่งประกาย

เดี๋ยวก่อน! มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ หากพิจารณาใบหน้าของเจ้าเด็กนี่ดีๆ มีหรือเขาจะจดจำหน้าตาของตัวละครที่ตัวเองแต่งมากับมือไม่ได้!

ลั่วหานเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังหน้ามืด เมื่อค้นพบบางสิ่งบางอย่างที่ออกจะผิดปกติไปมากถึงมากที่สุด ความทรงจำครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะมาโผล่ในสถานที่แบบนี้ก็คือ ห้องเช่าเล็กเท่ารูหนูกับคอมพิวเตอร์เครื่องเดียวเท่านั้น

จำได้ว่าหลังจากแต่งจุดจบของเสวี่ยเหลียงตายอย่างอนาถไปแล้ว ตนก็ปิดคอมแล้วเข้านอนเพื่อพักผ่อนร่างกาย ตั้งใจไว้ว่าหลังจากพักเอาแรงแล้วจะกลับมาอัปเดตนิยายตอนต่อไปให้ผู้อ่านได้ติดตาม

แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้นล่ะเนี่ย!?