รายละเอียด : ก็ว่าจะไม่รักคุณ

ถ้าสักวันหนึ่งคุณบังเอิญรู้ความลับในอดีตของผม เราจะยังคงความสุขนี้ สถานะการแต่งงานนี้ไว้หรือเปล่า

“เข้าใจหรือยังว่าการที่ผมกับดีกับคุณ นอนกับคุณ เพราะผมจะได้ประโยชน์จากมันด้วย แต่ในเมื่อตอนนี้คุณหมดหน้าที่ มันก็ไม่มีความจำเป็นแล้วที่เราจะต้องทนอยู่ด้วยกัน”
ปรรณรักษ์หลุบตาแน่น ไหล่เล็กๆ สั่นสะท้าน
หากไม่จำเป็นต้องทำเหมือนตัวเองช่างใจร้ายเขาคงกอดปลอบโยน จุมพิตให้กำลังใจ พลางพูดปลอบประโลมคำที่จะช่วยผ่อนคลายทำให้เธอสบายใจ หยุดร้องไห้ แต่เมื่อทำไม่ได้ก็จำต้องฝืนทำราวกับไม่รู้สึกรู้สาทั้งที่ความจริงรู้สึกสูญเสียราวกับโลกกำลังจะถล่มทลายลงต่อหน้าอย่างไรอย่างนั้น
“เป็นเพราะแบบนี้เองเหรอ” ดวงตาของเธอฉายแววความเจ็บปวดชัดเจน ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ พอๆ กับปลายจมูก และริมฝีปากสั่นระริก “คุณแสดงเก่งจังเลยนะ ทำจนเชื่อว่าคุณก็รักฉันซะอีก”
เขาเกือบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ตอนคำว่า ‘รัก’ หลุดมาจากปากคนที่เขารู้สึก ‘รัก’ อย่างลึกซึ้ง ในวันที่ไม่มีแม้กระทั่งโอกาสได้เอ่ยคำนั้นอย่างเต็มปากเต็มคำอีกต่อไป
“ตลอดเวลาคุณอึดอัดใจมากใช่ไหมที่เราอยู่ด้วยกัน”
เขาอยากฝืนตัวเองให้เอ่ยปากรับ แต่ทำไม่ได้
“ถ้าคุณอยากหย่าฉันคงไม่มีทางยื้อได้หรอกจริงไหม” เธอพยายามกลั้นสะอื้น ปาดน้ำตาด้วยหลังมือ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก “ถ้าคุณพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกนะคะ คุณจะได้เป็นอิสระอย่างที่ใจต้องการสักที”
เธอหมุนตัว พยายามสั่งแข้งขาที่ไร้เรี่ยวแรงให้ก้าวขึ้นชั้นสองอย่างยากลำบาก
เขามองตามเรือนร่างเพรียวบางที่เดินห่างออกไป เมื่อเสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ขาที่ฝืนเอาไว้ก็เอนพิงกับผนังแทบทันที ราวกับร่างกายไร้กระดูก ก่อนซบใบหน้าเรียวกับฝ่ามือ ไหล่แข็งแรงสั่นไหวเบาๆ โดยไร้เสียงสะอื้น
ครั้งแรกในชีวิตที่เขาสัมผัสความเจ็บปวดรวดร้าวจากความรักอย่างลึกซึ้งเข้มข้นจนบรรยายเป็นคำพูดไม่ออก