รายละเอียด : บ่วงฤทัย

“ปริณดา” แอบชอบเพื่อนสนิทของพี่ชาย “ฌาร์ม” แต่เมื่อรู้ว่าเขากำลังจะหมั้นก็ใจสลาย

บินไปเรียนต่อต่างประเทศถึงห้าปี พอกลับมาอีกครั้งเขาก็กลายเป็นหนุ่มโสด

ทั้งสองจึงเริ่มความสัมพันธ์มากกว่าพี่น้อง โดยตลอดเวลาที่คบกัน…เขาไม่เคยรักเธอเลย
.
.
.
“พี่ฌาร์มจำได้ไหมว่าเราคบกันนานเท่าไหร่แล้ว” คำถามแรกก็ทำให้คนตัวสูงนิ่งอึ้ง จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคบกันวันไหน เขาไม่ค่อยสนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
“เอ่อ พี่ คือว่า...”
“ครบรอบสองเดือนที่เราเป็นแฟนกันแล้วค่ะ วันนี้...หกสิบเอ็ดวันพอดี ปลายเลยชวนมาฉลอง” หล่อนเฉลยวันเวลาพร้อมกับยกค็อกเทลขึ้นดื่มจนหมดแก้ว
คิดไว้แล้วว่าคนตรงหน้าคงจำไม่ได้ แต่พอเจอสถานการณ์จริงก็ยิ่งเจ็บ...
“อ้อ ขอโทษนะที่พี่จำไม่ได้” รู้สึกผิดกับหญิงสาวเมื่อเห็นว่าแววตากลมหม่นลง คิดจะเอื้อมไปจับมือบางแต่เธอก็รีบชักมือออกแล้ววางบนตัก ทำให้เขารู้สึกวูบโหวงในหัวใจอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ ปลายเข้าใจ” ยิ้มปลอบคนที่เอ่ยคำขอโทษ แม้ตัวเองจะแตกสลายมากแค่ไหนก็ไม่เคยถือโทษคนตรงหน้าเลย
“พี่ฌาร์มคะ ตั้งแต่เราคบกันมาสองเดือน ปลายบอกรักพี่ตลอดเลย...พี่บอกรักปลายบ้างได้หรือเปล่าคะ” พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น เธอกลั้นน้ำตาเอาไว้กลัวว่ามันจะไหล
คำถามนี้เหมือนปริณดากำลังอ้อนวอนเขา ขอเพียงแค่ชายหนุ่มบอกรัก...เธอก็พร้อมจะเดินเคียงข้างเขาเหมือนเดิม กำมือแน่นภาวนาให้อีกฝ่ายบอกรัก
“พี่...”
แต่เขาก็อึกอักไม่กล้าพูด จนเธอยิ้มแล้วปล่อยน้ำตาไหลเปื้อนแก้มจนต้องปาดออกอย่างรวดเร็ว ตัดสินใจเด็ดขาดว่าควรปล่อยรักครั้งนี้ไปสักที
“เราเลิกกันเถอะค่ะ”
ฌาร์มนิ่งอึ้งไม่คิดว่าจะถูกบอกเลิก...เพียงเพราะตนไม่ได้บอกรัก