รายละเอียด : รอยรักสลักใจ
"ชาตินี้รักเรามิอาจสมหวังดั่งใจหมาย เกิดชาติหน้าอีกกี่ภพชาติใด ข้าขอเป็นนางในดวงใจของพี่ตลอดกาล"
รักคุณพี่สรา
"นิศา"
น้ำตามากมายร่วงพรูไหลอาบใบหน้าสวยเมื่อได้อ่านจดหมายสั่งลาของร่างที่นอนสงบนิ่งไร้ลมหายใจ เสียงร่ำไห้สะอึกสะอื้นดังไปทั่วเรือนหลังใหญ่ของท่านเจ้าคุณมานพ เสียงบ่นพร่ำรำพันตัดพ้อของคุณหญิงทัศนา
"แม่ศาทำไมถึงได้คิดสั้นแบบนี้ ฮือ ถ้ารู้ว่าเจ้าจะจากแม่ไปเพียงเพราะเรื่องนี้ แม่จักไม่บังคับเจ้าให้ออกเรือนไปกับใครทั้งนั้น ฮืออ"
สรานรีเก็บกลั้นก้อนสะอื้นลงในอก หัวใจแทบแหลกสลายไปกับร่างไร้วิญญาณ ที่เลือกหนทางทิ้งทุกอย่างเอาไว้เบื้องหลัง ใบหน้าอาบน้ำตาเงยขึ้นมามองบิดามารดาของคนที่จากไป
"ท่านลุงท่านป้า หลานขอทำสิ่งหนึ่งกับน้องเป็นครั้งสุดท้ายได้หรือไม่เจ้าคะ"
เจ้าคุณมานพ รีบพยักหน้าอนุญาตทันที
"แม่สราอยากจะทำสิ่งใดเป็นการสั่งลาน้องก็จงทำเถิด ลุงขอโทษที่ขัดขวางความรักของพวกเจ้า ขอโทษจริงๆ"
น้ำเสียงสั่นเครือบ่งบอกถึงความเสียใจมากมายเมื่อลูกสาวผู้เป็นที่รักเลือกที่จะจากไปแบบนี้
"ขอบพระคุณท่านลุงเจ้าค่ะ"
สรานรีปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด ดึงเอาถุงผ้าสีทองอันเล็กออกมาจากชายพก และนำเอาของสำคัญที่เคยตระเตรียมเอาไว้หวังจะมอบให้เป็นของขวัญครบรอบวันเกิด20ปีของคนรักอีกเพียงไม่กี่วัน แต่ตอนนี้วันนั้นคงไม่มีอีกแล้ว
มืออุ่นยื่นไปคว้ามือบางขาวซีดเย็นเฉียบขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆสวมแหวนทองวงเล็กประดับเม็ดทับทิมรูปหัวใจสีแดงที่สั่งทำเป็นพิเศษเข้ากับนิ้วนางซ้ายของร่างไร้วิญญาณ น้ำตาแห่งความเจ็บปวดเสียใจยังไหลออกมาไม่ขาดสาย ก่อนที่เธอจะหยิบเอาแหวนอีกวงที่ทำมาคู่กันประดับด้วยพลอยสีน้ำเงินสวมเข้าที่นิ้วนางซ้ายของตัวเอง มืออุ่นกอบกุมมืออีกคนเอาไว้ยกขึ้นมาประทับที่อกด้านซ้าย ก่อนจะหลับตาตั้งจิตอธิษฐานแน่วแน่
"ไม่ว่าจะเกิดอีกกี่ภพชาติใด พี่ก็จะมีใจรักแค่เจ้าเพียงคนเดียว ขอให้แหวนแทนใจสองวงนี้เป็นสิ่งนำพาให้เราสองคนได้เจอได้รักกันในทุกชาติไป และไม่ว่าจะเกิดในเพศไหนก็ตามขออย่าได้มีอุปสรรคมาขัดขวางความรักของเราได้ พี่รักเจ้านิศาของพี่"