รายละเอียด : สะใภ้ท้ายไร่

หวาน นลัท หญิงสาววัยรุ่นที่เกิดและเติบโตมาในรั้ว ไร่สภัสโกศล กระทั่งตอนนี้อาจจะขึ้นชื่อว่าเป็นนายหญิงของไร่ไปแล้ว เพราะเธอได้มีลูกกับนราวุฒิ หรือพ่อเลี้ยงกันต์ ผู้ซึ่งรับช่วงต่อมาเป็นเจ้าของและเป็นนายใหญ่แห่งไร่ลภัสโกศล แต่ทั้งพ่อเลี้ยงกันต์กับแม่เลี้ยงกลอนคำไม่เคยยอมรับเธอในฐานะภรรยาและลูกสะใภ้เลย ด้วยเหตุนั้นพนักงานในไร่ทุกคนจึงไม่ค่อยมีใครนับถือหวานในฐานะนายหญิง สุดท้ายตำแหน่งที่ได้คือ สะใภ้ท้ายไร่ หญิงสาววัย 22 ที่เอาแต่ผูกตัวเองอยู่ในไร่และอยู่รอคอยความรักจากพ่อเลี้ยงกันต์ เพียงหวังว่าเขาจะมอบความรักให้ในสักวันหนึ่ง ทว่าต้องทนเจ็บปวดไม่มีจุดหมาย หลายคนตราหน้าว่าเธอคือคนโง่ที่ทนทำงานอยู่ในไร่แห่งนี้ แต่สำหรับนลัทแล้ว...หวานก็ยอมอม ขมก็ยอมกลืน เพียงเพราะอยากได้การยอมรับจากแม่สามีและยังเชื่อว่าพ่อเลี้ยงกันต์ยังรักเธออยู่… เธอถึงไม่ไปไหนสักที หากแต่ทุกครั้งที่พ่อเลี้ยงกันต์พาแฟนสาวมาที่ไร่ หัวใจดวงน้อยๆ ที่อยู่ท้ายไร่ก็เจ็บปวดทุกครั้งไป

“หวานทำอะไรผิดนักเหรอคะ ทำไมพ่อเลี้ยงถึงเกลียดหวานขนาดนี้”
“เพราะไอ้มารหัวขนตัวนั้นไง” ชายหนุ่มชี้ไปยังกรอบรูปขนาดเล็กบนผนังบ้าน ซึ่งคนในรูปคือเด็กชายตัวจ้ำม่ำที่ยิ้มจนแก้มบุ๋มเห็นลักยิ้มอยู่บนหลังม้า
“มารหัวขนที่พ่อเลี้ยงพูดถึงก็คือลูกของพ่อเลี้ยงนะคะ…” เสียงแผ่วเบาเปล่งลอดลำคอออกมา เพราะเหนื่อยที่จะบอกคนตรงหน้าแล้วว่าเด็กชายคนนั้นคือลูกของเธอที่มีร่วมกับเขา
“ลูกเหรอ ลูกเธอกับคนอื่นนะสิ มั่วจนท้องแล้วมาบอกว่าเป็นลูกฉัน หึ! เธอมันก็น่าสมเพชเหมือนแม่เธอไม่มีผิด”
“หวานนอนกับพ่อเลี้ยงกันต์แค่คนเดียวจริงๆ นะคะ ถ้าไม่เชื่อพ่อเลี้ยงไปตรวจดีเอ็นเอน้องนะโมดูก็ได้”
“ไม่จำเป็นต้องตรวจหรอก เพราะดีเอ็นเอมันติดอยู่ที่หน้าไอ้เด็กนั่นแล้ว” ยิ่งเห็นรูปเด็กน้อยนะโมที่ติดตรงฝาบ้าน ความแค้นของกันต์ก็เพิ่มเท่าทวีคูณ ถึงนะโมจะมีลักยิ้มเหมือนเขา ใช่ว่าเด็กน้อยจะเป็นลูกเขาจริงๆ เพราะยังมีชายอีกคนที่มีลักยิ้มแบบนี้