รายละเอียด : ราตรีสีกุหลาบ

บ่วงพิศวาสรัดร้อย ห้วงเสน่หาพันผูก ก่อเกิดเป็นความรักเพียงข้ามราตรี...

“คุณอเล็กซ์คะ” หญิงสาวลองเรียก แต่เขาก็ยังขยับตัวไปมา พลางทำท่าคู้กายและสั่นสะท้านเป็นพักๆ จึงเอื้อมมือขึ้นอังหน้าผากก็ต้องขมวดคิ้ว “ตัวก็ไม่ร้อนมากนี่นา…”
หญิงสาวทำหน้ามุ่ย ก่อนจะถอนหายใจเฮือกๆ เมื่ออีกฝ่ายยังสั่น หญิงสาวขยับตัวอย่างอึดอัด ยิ่งคิดก็ยิ่งหน้าแดงเรื่อ
“จะดีเหรอ ถ้าเขาตื่นมาเจอจะทำไง จะมองเราว่าไง” สิ้นเสียงพึมพำของหญิงสาว ร่างหนาก็ดูจะสั่นแรงขึ้น จนต้องตัดใจ ขยับตัวขึ้นไปบนเตียง สอดตัวเองเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกับเขา ก่อนจะทำท่ากึ่งกล้ากึ่งกลัวโอบกอดเขาเอาไว้ พลันคนป่วยที่สั่นสะท้านก็วาดวงแขนกอดรัดร่างหล่อนเอาไว้แน่น ในขณะที่หญิงสาวนอนตัวแข็งทื่อ หยุดหายใจไปชั่วขณะกับปฏิกิริยาตอบโต้ของคนป่วย…
หญิงสาวผงกศีรษะมองเขา ชักไม่แน่ใจว่า        อเลสซานโดรจะป่วยจริง ทว่าเสียงลมหายใจสม่ำเสมอที่ดังออกมาเบาๆ นั้นทำให้ต้องถอนหายใจยาว
“เฮ้อ… ทำไมต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี่ด้วยนะตรี” บ่นกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะทิ้งศีรษะลงกับที่นอนนุ่ม และยังคงเกร็งตัวแบบนั้นไปเป็นนาน กระทั่งเริ่มเมื่อยและความง่วงงุนก็เข้าครอบครอง หญิงสาวจึงเผลอหลับไปในที่สุด ต่างจากคนไข้เจ้าเล่ห์ที่พอหญิงสาวหายใจสม่ำเสมอ เขาก็ลืมตาโพลงและค่อยๆ ขยับรั้งร่างบางให้ขึ้นมานอนบนท่อนแขนของตนเอง รวบเอวเล็กกอดเอาไว้ พลางนอนมองใบหน้าหวานเช่นนั้นและแอบจุมพิตหล่อนเสียหลายต่อหลายครั้ง พอหญิงสาวขยับตัวเขาก็รีบทิ้งศีรษะกับหมอนใบโตแล้วแกล้งหลับตา แต่พอหญิงสาวสาวนิ่งลงเขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
“ขอโทษที่ต้องแกล้งคุณแบบนี้ หลับฝันดีนะคนสวย” เขากระซิบแผ่วๆ พลางกดริมฝีปากลงไปกับเรียวปากนุ่มหนักๆ อีกครั้ง ก่อนล้มตัวเคียงข้าง กอดหล่อนเอาไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงและอ้อมอกอันอบอุ่น อุ่นเสียจนราตรีฝันหวาน…